Όπου υπάρχει ενοχή υπάρχει και σιωπή. Γι’ αυτό η γη της Μικράς Ασίας και των ελληνόφωνων ποταμών, του Ευφράτη και του Τίγρη είναι γη της σιωπής. Σποραδικά βλέπεις επιφανειακές, ύστερες, εφήμερες μελοδραματικές ματιές. Οι επίλογοι ως γνωστόν δεν μου αρέσουν. Τον πρόλογο μου τον γνωρίζετε. Τον διαβάζετε. Τον ανακαλύπτει, τον βλέπει αυτές τις μέρες ηλεκτρονικά τεράστιος αριθμός νέων ανθρώπων. Πήρε πάλι χαρακτηριστικά προφητείας.
Γι’ αυτό θα κάνω ελάχιστες αναφορές στους, πενήντα νομίζω ήταν, της Monde.
Το θεμελιώδες ζήτημα δεν ονομάζεται Μόρια. Ονομάζεται το τουρκικό πρόβλημα. Αυτό δημιουργεί, προκαλεί την διαρκή, αιώνια προσφυγιά. Έτσι ονόμασα την Μικρά Ασία στις πρώτες συνομιλίες μου με αυτήν. Ένας ιστορικός τόπος που έχασε το όνομα του. Η ασθένεια, ο καρκίνος είναι το τουρκικό πρόβλημα. Τα της Συρίας είναι οι μεταστάσεις του. Μέχρι την Λιβύη έφθασαν οι μεταστάσεις. Στο Παρίσι πριν δολοφονώντας τρία χελιδόνια της Κουρδικής Άνοιξης. Της μόνης αληθινής αλλά αποσιωπούμενης, κρυμμένης Άνοιξης. Τις τρεις γυναίκες των Καρδουσίων του Ξενοφώντα. Τις Κόρες του Οτζαλάν.
Ονομάζεται επίσης Νέο Ανατολικό Ζήτημα. Για το παλιό μίλησε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Μετέφρασα στην ελληνική τα κείμενα της στις αρχές του ’80. Αφιέρωσα σε έναν δάσκαλο μου, τον Lelio Basso το βιβλίο Aspects of The New Eastern Question ed. International League for the Rights and Liberation of Peoples (εξαντλημένο). Ήθελα να πάω τον ανθρωπισμό και τον διεθνισμό από τις Άλπεις και τον Όλυμπο στο Αραράτ. Με χαροποιεί η ανάμνηση του ενθουσιασμού του Pietro Ingrao γι’ αυτήν την προσέγγιση μου. Ονομάζεται επίσης Ολοκληρωτικός Πόλεμος Χαμηλής Έντασης που εφαρμόζει συστηματικά η υπόδικη ρατσιστική, γενοκτονική, κεμαλο–ισλαμική κάστα ενάντια στην Ελλάδα δεκαετίες τώρα. Αρχικά καίγοντας τα δάση των νησιών της Ιωνίας, της Χίου του Ντελακρουά και της Αττικής. Τώρα —από το 2008 το σχεδίαζαν— μας βομβαρδίζουν με ανθρώπινες υπάρξεις. Είναι δάσκαλοι σ’ αυτό και στο δουλεμπόριο. Έπρεπε το Πάντειο, η Σορβόννη, το πανεπιστήμιο του Βερολίνου να έχουν τουλάχιστον εκατό διδακτορικά γι’ αυτό. Έχουν πολλές αγιογραφίες του οθωμανικού και του κεμαλικού τέρατος. «Τα λεφτά είναι πολλά» είναι μια φράση από μια πολύ καλή ελληνική ταινία. Και η δουλικότητα βεβαίως.
Οι συντάκτες του κειμένου της Monde σιωπώντας γι’ αυτά κινδυνεύουν να γίνουν απολογητές του δουλεμπορικού, μαφιόζικου, πολεμικού δρόμου και όχι μόνο. Ο Ανθρωπιστικός δρόμος, ο δρόμος του ασύλου που αξίζει να υπερασπίσει κανείς είναι ο Άγκυρα-Βερολίνο, Ισταμπούλ-Ρώμη, Σμύρνη-Παρίσι. Όχι ο Αιγαίο-Βουνά και Ποτάμια των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης «για να σπάσουμε παράλληλα τα πλευρά της Ελλάδας». Το τελευταίο έγινε συνήθεια.
Για να είμαστε σύντομοι. Ο Ανθρωπισμός είναι συνώνυμος της Λογικής. Ο Cacciari το ξέρει. Το ήξερε ένας μεγάλος Ευρωπαίος που μας προειδοποίησε γι’ αυτά που συμβαίνουν. Ο Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος. Από τους σύγχρονους Ευρωπαίους πιο πολύ το ήξερε ο Lelio Basso γιατί είχε μια σφαιρική οπτική του κόσμου. Ούτε ευρωκεντρική, ούτε της ενορίας, ούτε εθνικιστικού συντεχνιασμού. Ας μην επεκταθώ.
Ο Ανθρωπισμός και η Διεθνιστική Αλληλεγγύη δεν είναι εκ των υστέρων κλαυθμός, οδυρμός και δάκρυα. Αυτό που λείπει στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, την Ρώμη, το Παρίσι είναι ο Πολιτικός Λόγος. Λείπει η πολιτική σε πολλές προληπτικές και θεραπευτικές εκφράσεις και διαστάσεις της. Λείπει η ευρωπαϊκή πολιτική παρουσία με ότι σημαίνει αυτό. Ας είμαστε διανοητικά, πολιτικά έντιμοι και σοβαροί. Δυστυχώς στην Ελλάδα η πολιτική δολοφονήθηκε την περίοδο 1996-2000-2004 και επεβλήθει η Κακιστοκρατία. Εδώ και καιρό κάνει θέαμα διεθνώς. Μετά ήρθαν οι πυρκαγιές κλπ. Ίσως η Castellina, ο Cacciari, ο Marramao μπορούν να ανοίξουν τον Λόγο στην Ρώμη, την Βενετία, την Νεάπολη, την Μεσσήνη. Θεσμοί του Λόγου υπάρχουν Λόγος δεν υπάρχει. Υπάρχουν σποτ, φλυαρία, ένοχες σιωπές, μισόλογα και δάκρυα κροκοδείλου. Ο Λόγος όμως προϋποθέτει Αλήθεια και Παρρησία για να χρησιμοποιήσω μια λέξη του Πάπα Βενέδικτου. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε μία ιστορική στροφή. Μετά δεκαετίες σκότους επιστρέφει ο Αληθινός Λόγος. Εξάλλου όλοι Παιδιά του Θεάτρου του Διονύσου είμαστε.
Για τους εδώ υπογράφοντες το κείμενο κανένα σχόλιο.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Αιξωνή, Μάρτιος 20
Πηγή: polis-agora.blogspot.com
