Πέθανε την Κυριακή 3 Μαΐου —δύο ημέρες μετά τα γενέθλια της— σε ηλικία 96 ετών η Χαριτίνη Ικιζίδου, Πόντια βετεράνος του πολέμου και είχε λάβει αρκετά παράσημα από τον Πούτιν. Σε κάθε γιορτή, επέτειο ή γενέθλια λάμβανε ευχετήρια γράμματα από τις ρωσικές αρχές με υπογραφή του πρωθυπουργού Βλαντιμιρ Πούτιν και συγκινούνταν, διότι ένιωθε ότι κάποιος τη σκέφτεται και θυμάται την προσφορά της. Ήταν η μόνη χαρά που της έμεινε, εκτός από τα παιδιά της.
Στην Χαριτίνη Ικιζίδου το κράτος είχε κόψει την πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ.
Η Χαριτίνη Ικιζίδου ζούσε τα τελευταία 13 χρόνια στο Θρυλόριο της Κομοτηνής ήταν μόλις 16 ετών όταν ξεκίνησε ο Χίτλερ την κατάκτηση της Ευρώπης και αναγκάστηκε να αγωνιστεί και η ίδια. Γεννήθηκε στις 1 Μαΐου του 1924 στον Καύκασο από γονείς πρόσφυγες από τον Πόντο. Όπως όλοι της εποχής εκείνης είχε πολλά αδέλφια, τα μισά εκ των οποίων δεν τα κατάφεραν στην παιδική ηλικία, στα χρόνια του λιμού, των εξοριών και της δυστυχίας. Με τους διωγμούς των Ελλήνων το 1942 έχασε τον πρώτο της άντρα και έμεινε νέα κοπέλα με ένα παιδί και άρρωστη μητέρα. Τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της κατατάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό για να πολεμήσουν τους Γερμανούς στο όνομα του Στάλιν στον Β’ Παγκόσμιο, και από κει ευθύς αμέσως μετατέθηκαν στην άλλη άκρης της Σοβιετικής Ένωσης, στο Ιαπωνικό Μέτωπο, με αποτέλεσμα να λείπουν στους πολέμους για 8 συνεχόμενα χρόνια. Η ίδια, με τα άλλα γυναικόπαιδα, εργαζόταν με αυταπάρνηση στα οχυρωματικά έργα λίγα χιλιόμετρα από το μέτωπο του πολέμου μέχρι που ξεσκέπασε και κατέδωσε μια φορά έναν Ρώσο σπιούνο των Γερμανών.
Παρόλα αυτά, μετά τον πόλεμο και όσο τα αδέλφια της ακόμα πολεμάνε ένδοξα στον Ιαπωνικό Μέτωπο, το 1949 την Χαριτίνη Ικιζίδου και την γριά μητέρα της, μαζί με όλους τους άλλους συγχωριανούς Έλληνες, με συνοπτικές διαδικασίες και με την κατηγορία «Έλληνας υπήκοος», τους φορτώνουν σε τρένα και μετά από βδομάδες ταξιδιού σε εμπορικές πλατφόρμες, χωρίς νερό, τροφή και φάρμακα, τους κατεβάζουν στις απέραντες στέπες του Καζαχστάν, στη μέση του πουθενά, αφήνοντάς τους στα χέρια του Θεού. Εκεί, πολεμώντας για την επιβίωση, παντρεύτηκε ξανά έναν Ρώσο αστυφύλακα, και γέννησε δύο κόρες. Έχτισαν σπίτι, έκαναν οικογένεια, αργότερα μετακόμισαν στην πόλη, ξανά από το μηδέν όλα. Μετά από χρόνια, όταν πλέον επιτρεπόταν, γύρισαν στον Καύκασο στα πάτρια εδάφη, όπου ξανά όλα από το μηδέν. Εργάστηκαν σκληρά μια ζωή, όσα χρόνια είναι απαραίτητα και ένας Θεός ξέρει πόσα επιπλέον. Βραβεύτηκε με επαίνους, με μετάλλια και παράσημα, από τις αρχές αλλά και από την ίδια τη ζωή. Διατηρούσε όλα αυτά τα παράσημα αλλά και τις ευχετήριες κάρτες, πολλές από τις οποίες φέρουν την υπογραφή του Ρώσου Προέδρου, μέσα σε μία βαλίτσα. Μάλιστα για όσο παρέμενε στη Ρωσία σε κάθε επέτειο της 9ης Μαΐου, κατέφθανε αυτοκίνητο έξω από το σπίτι της και την οδηγούσε σε χώρο δεξίωσης που δίνονταν κάθε χρόνο μόνο για τους βετεράνους του πολέμου.
Μήνυμα του εγγονού της Γρηγόρη Σεμπελίδη
«Από μικρός θυμάμαι να ακούω τις ιστορίες της ζωής της και πάντα σκέφτομαι ότι είναι έτοιμα σενάρια για ταινίες. Ταινίες ιστορίας, δράματος, ανθρώπινου πόνου, ταινίες επιμορφωτικές, ταινίες μνήμης, κουράγιου, ταινίες ζωής. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε πάντα ότι έζησαν έτσι για να ζούμε εμείς σήμερα στον κόσμο όπως τον γνωρίσαμε. Από τη μακρινή Μελβούρνη σε αποχαιρετάμε. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Σήμερα τα χαράματα η γιαγιά μας άφησε. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι μετά από μια τέτοια ζωή, λόγω πανδημίας δεν θα μπορούν καν να την αποχαιρετήσουν από κοντά οι δικοί της άνθρωποι» ανέφερε ο εγγονός της.
