Όμηροι επί δύο ημέρες —από την Παρασκεύη 28 μέχρι και την Κυριακή 30 Ιουνίου— βρέθηκαν η Δρ. λαογραφίας Μυροφόρα Ευσταθιάδου μαζί με τον 15χρονο γιό της Ιάσωνα στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης «Sabiha Gökçen». Η ίδια όταν γλίτωσε από αυτήν την περιπέτεια, έγραψε για την εμπειρία της στο προφίλ της στο Facebook.
Υπενθυμίζεται ότι πριν από περίπου ενάμισι χρόνο είχε απελάσει το τουρκικό κράτος τον σύζυγό της και πρόεδρο του Ελληνικού Σωματείου Διάσωσης και Διάδοσης της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς «Οι Μωμόγεροι» Κώστα Αλεξανδρίδη, ενώ του είχαν απαγορεύσει και την είσοδο στη χώρα.
Η Μυροφόρα Ευσταθιάδου, κόρη του Στάθη Ευσταθιάδη με καταγωγή από τον Πόντο και πρόεδρος του Συλλόφου «Φάρος Ποντίων» έμαθε όπως λέει και η ίδια από μικρή «να αγαπάει και να σέβεται εκείνο τον τόπο, να αναπνέει από την Τραπεζούντα». Για αυτό και σπούδασε λαογραφία του τόπου αυτού. Η οικογένεια της έχει μεταβεί πολλές φορές στην Τουρκία.
Το χρονικό
Στην ανάρτηση που κοινοποίησε στη σελίδα της στο Facewbook, η Μυροφόρα Ευσταθιάδου περιέγραψε την περιπέτεια που έζησε μαζί με τον γιο της. «Την περασμένη Παρασκευή, που μετέβην αεροπορικώς στην Κωνσταντινούπολη με το γιο μου για να προμηθευτώ βιβλία Τούρκων συγγραφέων, με την άφιξή μου έμαθα ότι έχω πλέον απαγόρευση εισόδου στη χώρα (τελευταία φορά πήγα στην Τουρκία τον Ιανουάριο του 2020, άρα, απόφαση εν μέσω πανδημίας!) και ήμασταν δυο μέρες υπό κράτηση στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen.
Δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφήσεις, ανακρίσεις ειρωνικές δίχως τέλος. Κατάσχεση προσωπικών ειδών και τηλεφώνου. Σε κρατητήρια χωρίς παράθυρα, χωρίς «προαυλισμό», μέσα σε τριπλές κλειδωμένες πόρτες ασφαλείας. Ο κάθε κρατούμενος είχε δικαίωμα να παραγγείλει τσιγάρα από τους υπαλλήλους κι εμείς δεν μπορούσαμε επί πληρωμή να πάρουμε ένα γάλα, ένα κουλούρι.
Αντέδρασα σθεναρά όταν ήθελαν να πάρουν από δίπλα μου το παιδί και να το βάλουν σε κρατητήρια ανδρών. Τα κατάφερα, παρέμεινε μαζί μου.
Ευτυχώς το παλικάρι μου είναι δυνατό και αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα την κατάσταση, καταγράφοντας και τη «λαογραφία των φυλακών». Τις προσεχείς μέρες θα κάνω ένσταση στην Τουρκική Πρεσβεία, ζητώντας παράλληλα να μάθω τον λόγο
Δεν επιθυμώ, όμως, η περίπτωσή μου να γίνει αιτία να χαλάσει η γέφυρα που τόσα χρόνια χτίζουμε με φίλους μας εκεί, ούτε στην παρούσα ανάρτηση να υπάρχουν ανάρμοστα σχόλια. Διαχωρίζω εντελώς τις πρακτικές ορισμένων ανθρώπων, από τον λαό. Κι αν έλαχε να είμαι εγώ η «θυσία» για να χτιστεί «τη Τρίχας το γεφύριν», ας είμαι! Το δέχομαι με χαρά! Αρκεί να χτιστεί και να είναι γερό!
Ακόμη κι αν ήξερα προκαταβολικά τις άθλιες συνθήκες κράτησης, πάλι θα πήγαινα, ξανά και ξανά και ξανά. Δεν αλλάζω γνώμη για το λαό στην Τουρκία, για τους φίλους μας εκεί, τους οποίους αγαπώ.
Το ότι μια χώρα θεωρεί μια γυναίκα, ερευνήτρια επικίνδυνη για την ασφάλειά της, μόνο ένα ελαφρά ειρωνικό μειδίαμα μού προκαλεί, ενθυμούμενη την ποντιακή παράδοση:«Γυναίκικον ο πόλεμον, γυναίκικον τ΄ασκέρι;;»
Κατά τα άλλα, όσο ζω, και πάλι από εκεί θα παίρνω αναπνοή, γιατί έχω αποθηκεύσει άπειρες φιάλες οξυγόνου στη μνήμη και στην καρδιά μου!
Στα παιδιά μου και πάλι θα μιλώ με αγάπη για τον τόπο εκεί και τους ανθρώπους του…
Τα μάτια μου λάμπουν ακόμη όταν μιλώ για την Τραπεζούντα!»
