Με ενα κείμενο το οποίο δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο ιστορικός και αρχαιολόγος Ιωάννης Λαζαρίδης θέλησε να κάνει κάποιες προτάσεις ενόψει της επετείου των 100 χρόνων απο την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, καθώς επίσης και να σχολιάσει τα τεκταινόμενα του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Ακολουθεί ολοκληρη η δημοσίευση:
“Την 19η Μαΐου του 2019 θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την ώρα που ο Κεμάλ και η φριχτή κουστωδία του πάτησαν στην Αμισό για να ολοκληρώσουν το οργανωμένο και απεχθές σχέδιο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Βέβαια, αυτή είχε, χρονικά, ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, ωστόσο δεν είχε λάβει τη μορφή συστηματικής εξόντωσης.
Οι προκλήσεις μπροστά στα εκατό χρόνια είναι ποικίλες, οι δυνατότητες μεγάλες, αλλά οι καταστάσεις μέσα στο οργανωμένο ποντιακό γίγνεσθαι είναι, κατά τη γνώμη μου, τραγικές.
Και εξηγούμαι βασικό συστατικό στοιχείο για την ολοκλήρωση οπουδήποτε στόχου είναι η πίστη σ’ αυτόν και η σύμπνοια. Η ομόνοια είναι ο πολιορκητικός κριός που γκρεμίζει στεγανά και προσκόμματα, όπως φιλαυτία, αρχομανία, αυτοπροβολή, ίδιον ή πολιτικό συμφέρον. Θλίβομαι, που ακόμη και τώρα, η ομόνοια για το ποντιακό στοιχείο, ενώ θεωρείται εκ των ουκ άνευ, ωστόσο αποτελεί ουτοπία και εμπόδιο αξεπέραστο. Και δεν εξαιρώ κανένα και καμιά από τα δευτεροβάθμιες οργανώσεις, όπως η ΠΟΕ, η ΠΟΠΣ και όργανα όπως ΠΑΣΠΕ, ΔΙΣΥΠΕ…που διαγκωνίζονται για τα πρωτεία και…το αλάθητο του Πάπα. Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πλείστα και καίρια. Γιατί υφίστανται; Ποιος ο ρόλος τους; Τι επιδιώκουν; Ποιους εκπροσωπούν τελικά; Και μη μου πείτε ότι αντιπροσωπεύουν τα δίκαια των συλλόγων αυτά είναι πια φούμαρα… Και το λέω αυτό, γιατί τα τελευταία, πολλά χρόνια, την ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία η παρουσία του κόσμου μειώνεται. Αυτό δε σας ανησυχεί; Που οδηγείτε τον κόσμο; Ποιες προτεραιότητες έχετε δρομολογήσει, ώστε ο κόσμος να γίνει κοινωνός, συμμέτοχος και όχι απλός παρατηρητής και ακόλουθος των αποφάσεων και των γεγονότων;
Η εκάστοτε ελληνική πολιτεία ήταν και είναι αντίθετη στη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, επικαλούμενη διπλωματικούς λόγους και όταν δεν είναι αδρανής, είναι απέναντι. Ποδηγετεί τις περισσότερες φορές τις ηγεσίες των ποντιακών οργάνων παίζοντας μαζί τους το παιγνίδι της πολιτικής συναλλαγής. Το διαπιστώσαμε και στην περίπτωση Φίλη, Γαβρόγλου, Λιάκου, Μπουτάρη κλπ. Ο τελευταίος, για παράδειγμα, γιατί δεν κηρύχθηκε ανεπιθύμητος για όσα εκστόμισε κατά καιρούς εναντίων των εθνικών δικαίων και δη του ποντιακού ελληνισμού; Μήπως γιατί πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα λειτουργούν ως παραμάγαζα προς άγραν ψήφων με σχέσεις δούναι και λαβείν; Ρητορικό το ερώτημα.
Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω, ότι η Επιτροπή Καθολικής Ποντιακής Ενότητας φανέρωσε ένα πλάνο ενεργειών για το σημαδιακό 2019, στις 7/01/2018. Όμως και σ’ αυτό αποτελούμε παγκόσμια πρωτοτυπία… Που στον πλανήτη, ιδρύεται επιτροπή για να ενώσει τα διαιρεμένα; Όνταν θα τσιλτεύ’ η κοσσάρα, εμείς πα θα ενούμες!
Αντί, λοιπόν, να επιδιδόμαστε σε λόγια, διακηρύξεις, φιέστες και διαγκωνισμούς για τις καρέκλες, για το ποιος εκφράζει καλλίτερα ή περισσότερο τον ποντιακό ελληνισμό, προτιμότερο είναι να προτάξουμε το γενικό και εθνικό συμφέρον έναντι του ατομικού. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η ανανέωση πρέπει να περιέχει ποιοτικά χαρακτηριστικά και να προκρίνει την ηθική, την ανιδιοτέλεια, την αξιοσύνη και το ζήλο. Οι καρεκλοκένταυροι στα σπίτια τους!
Είναι τραγικό στο σύνολο των συλλόγων να υπάρχει τεράστιο έλλειμμα ιστορικής γνώσης και άγνοια της ιστορίας των προγόνων μας.
Εδώ πρέπει να σταθούμε όλοι. Πως θες να διεκδικήσεις το δίκαιο του αγώνα σου, όταν ο ίδιος αγνοείς το ιστορικό σου παρελθόν; Οφείλουμε όλοι να πάψουμε να θεωρούμε τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας ως χίμαιρα, αλλά να προωθήσουμε το ζήτημα με πίστη και τεκμηρίωση.
Ο λόγος μου, λόγος ενός ποντίου 3ης γενιάς, δεν είναι μόνο λόγος καταγγελτικός, είναι πρωτίστως ανεξάρτητος, ανιδιοτελής και εσώψυχος. Βαρέθηκα τις αλληλοκατηγορίες, τα μαχαιρώματα, τις ανούσιες ρητορικές, ένθεν κακείθεν.
Αφού τώρα πια η τεκμηρίωση της Γενοκτονίας είναι πια δεδομένη και ο καιρός για τα εκατό χρόνια μνήμης και διεθνούς αναγνώρισης ζυγώνει, προτείνω μια σειρά ενεργειών και δράσεων που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα αφυπνίσουν συνειδήσεις.
Να γίνει ενημέρωση σε πανεπιστήμια ανά τον κόσμο. Να γεμίσουμε με βιβλία της Γενοκτονίας κάθε βιβλιοθήκη στο εξωτερικό. Να ενημερώσουμε πρεσβείες και προξενεία. Να προσελκύσουμε κοινωνικά αναγνωρισμένους ανθρώπους διεθνούς κύρους και να τους καταστήσουμε κοινωνούς των δικαίων μας. Να διοργανώσουμε σε κάθε ελληνικό σύλλογο του εξωτερικού διαλέξεις και ομιλίες με προσκεκλημένους ξένους ακαδημαϊκούς , μελετητές και εμπλεκόμενους φορείς (το παράδειγμα της Αδελφότητας Ποντίων Τορόντο). Να γίνουν παράλληλες δράσεις με άλλες γενοκτονημένες εθνότητες, όπως Αρμένιοι, Εβραίοι κτλ.
Δημιουργία στην πράξη ενός ενιαίου Παγκοσμίου Συμβουλίου Αναγνώρισης της Γενοκτονίας με προσωπικότητες γνώστες του ζητήματος, νομική ομάδα κτλ.
Και όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης “η ωραιότερη θεωρία της ζωης είναι η πράξη”. Οχι στην λήθη, ναι στην μνήμη γιατί ο μεγάλος Πολυχρόνης Ενεπεκίδης έλεγε: “οι πατρίδες είναι σαν τούς ανθρώπους, πεθαίνουν όταν τις ξεχνάμε.”
