Στον Πόντο, όπως και σε κάθε γωνιά του κόσμου, τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν με ευσέβεια και λαμπρότητα. Οι προετοιμασίες για την ημέρα εκείνη ξεκινούσαν πολλές ημέρες πριν. Οι κάτοικοι σταματούσαν κάθε εξωτερική εργασία και αφιερώνονταν στις τελευταίες λεπτομέρειες του γιορτινού τραπεζιού. Την περίοδο εκείνη συνήθιζαν να λένε, «Τη Χριστού ολ’ αναλάζ’νε και τα πετεινάρια σπάζ’νε », δηλαδή «Τα Χριστούγεννα όλοι φορούν τα γιορτινά τους και σφάζουν τα κοκόρια».
Την παραμονή των Χριστουγέννων, οι νοικοκυρές κρεμούσαν στο εικονοστάσι σταυρωτά κλαδιά φουντουκιάς ή καρυδιάς ή μόνο καρπούς. Επίσης, την ημέρα αυτή έβαζαν στο τζάκι ένα κούτσουρο, το λεγόμενο «Χριστοκούρ’», το οποίο ήταν από μηλιά ή αχλαδιά ή από κάποιο άλλο δέντρο που υπήρχε σε αφθονία στην περιοχή. Με αυτό, λοιπόν, το κούτσουρο άναβαν την φωτιά μόλις χτυπούσε η καμπάνα και την κρατούσαν αναμμένη για τις τρεις μέρες των Χριστουγέννων, τα «Χριστουήμερα».
Από αυτό το κούτσουρο κρατούσαν φωτιά και για τις δώδεκα ημέρες των εορτασμών, το λεγόμενο Δωδεκαήμερο, αντικαθιστώντας το με άλλο πριν σβήσει. Για να τους φέρει γούρι, πίστευαν πως πρέπει να καίγεται όρθιο.
