«Το θαύμα ονόματι Παρακάθ»

«Ως σπορεύς ο αείμνηστος Χαράλαμπος Κιαγχίδης έπραξε το παν για να βοηθήσει την Ποντιακή Νεολαία ως αειφόρος νέος ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο φλογερός αυτός Τραπεζούντιος από τα Λιβάδια Γαλιαίνης που ήταν ένας ανυποχώρητος, επίμονος, λειτουργός του Ιερού Χρέους έναντι της πολύκλαυστης ημετέρας Πατρίδος, προσέφερε στα φτωχά παιδιά της Ποντιακής αγροτικής ενδοχώρας της Μακεδονίας τον Οίκο Ακρίτα Φοιτητού της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης με αγώνες απερίγραπτους τα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Ο Κιαγχίδης είναι η αιτία της Ποντιακής έκρηξης της δεκαετίας του 1980 καθώς από το ιερό βαπτιστήριο του Οίκου Ακρίτα Φοιτητού ξεπήδησαν οι κατοπινοί επιστήμονες που γέμισαν τα Πανεπιστήμια,τους πολιτικούς χώρους, το επιχειρείν, την Αυτοδιοίκηση.

Όλοι αυτοί οι νέοι από τα χωριά θα ήταν αδύνατον να σπουδάσουν χωρίς αυτά τα εφόδια. Αυτή η γενιά του 1970 ήταν πρωτοπόρα στον πολιτισμό τα Γράμματα και τις Τέχνες. Εμπλούτισε τα Ποντιακά σωματεία σε όλη την χώρα. Ήταν η καύσιμη ύλη πολλών πρωτοβουλιών σε μια εποχή που η λέξη «Πόντιος» ήταν ακόμη στο περιθώριο.

Αυτή η γενιά ήταν ο κρίσιμος κρίκος στην ιστορική συνέχεια του Ποντιακού Ελληνισμού μετά την πρώτη άνοδο των Φοιτητών στα τέλη του 1950 στο ΑΠΘ . Εκεί ξεχώρισαν τα μεγάλα ταλέντα μεταξύ αυτών ο Αχιλλέας. Ο μπροστάρης, ο γοητευτικός με την χαρακτηριστική Αργυρουπολίτικη σαγήνη που μεγάλωσε την παρέα. Θεατρικά έργα, χορωδίες, ορχήστρες, ταξίδια, συναυλίες, ραδιόφωνο. Είκοσι χρόνια η παρέα του Αχιλλέα έσπερνε.

Και έφτασε κάποτε η στιγμή στις αρχές του 1990 στην Δυτική Θεσσαλονίκη στην αερογέφυρα Σταυρούπολης της οριστικής ρήξης με την λήθη. Με νονό τον κορυφαίο νευροχειρουργό Χρήστο Αντωνιάδη γεννιέται το θαύμα: Το Παρακάθ. Μια τριάδα μοναδικών συντελεστών στην Μουσική Παράδοση του Πόντου:

Τρεις ολότελα διαφορετικοί χαρακτήρες με ξεχωριστά ταλέντα ο κάθε ένας και ενωτική ουσία τον Αχιλλέα.

Ο Κώστας Σιαμίδης ένας κοσμοκαλόγερος με απίστευτες φυσικές αντοχές στο παίξιμο της Λύρας, μπορούσε να παίζει μέρες και νύχτες ασταμάτητα χωρίς να ιδρώνει, χωρίς να γελάει, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τι αισθάνεται στην στιγμή, λόγω της απόλυτης απόστασης από κάθε είδους κατάχρηση. Ένας άνθρωπος που άφησε την μόνιμη δουλειά στο Δημόσιο ( στην ΕΚΟ) για να αφοσιωθεί 100% στην Λύρα, τρώγοντας μήλα και πίνοντας μόνο νερό. Ο Σιαμίδης ήταν σαν Δωρικός τοίχος πάνω στο μικρό ξύλινο πατάρι του Παρακάθ.   Απροσπέλαστος, ανίκητος, στερεός σαν πέτρα, αγέρωχος, ένας Σαμουράι μαχητής σε μονομαχία.

Ο Γιάννης Κουρτίδης ένα θαύμα της Φύσης με φωνητικά δεδομένα εξωπραγματικά που ήταν αδύνατον να τα πλησιάσει κανείς. Με ένα τεράστιο ρεπερτόριο όλης της Παράδοσης που ξεπερνούσε το άριστα.

Ο Αχιλλέας ήταν ο Διόνυσος του Πόντου. Εύχαρις,αποστομωτικά προσηνής , Μελωδός ψυχής και συμπαίκτης όλων. Για όλους είχε ένα καλό λόγο. Είχε το χάρισμα να δημιουργεί το καλύτερο κλίμα στα πρώτα λεπτά της παρουσίας του με το εκτυφλωτικό του φως και το Ολύμπιο χαμόγελο του. Ο Αχιλλέας είχε το κλειδί να αισθάνεται κανείς μέλος της Οικογένειας. Ήταν ο μεγάλος αδερφός.

Το Παρακάθ ήταν το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Ποντιακού Ελληνισμού. Το στολίδι του, το καμάρι του, το Πάνθεον της Αγιοσύνης του. Μέσα στο Παρακάθ σμιλεύτηκαν συνειδήσεις, σφυρηλατήθηκαν σχέσεις ζωής, έσμιξαν παρέες που ήταν άγνωστες μεταξύ τους και έγιναν πλέον η μεγάλη ομάδα των Παρακαθημένων. Ότι και να ήταν κανείς όλη την εβδομάδα στην ζωή του ,τα βράδια στο Παρακάθ εκείνες τις Παρασκευές και τα Σαββατοκύριακα γινόταν Παρακαθήμενος. Ένας μύστης των ιερών του Ναού.

Με συμβολισμούς και τελετουργικό που όριζε ο χώρος,η αύρα,ο μαγνητισμός του ,η ενέργεια που έβγαινε από τα έργα Τέχνης στους τοίχους. Η βοή της Λύρας που είχε ως κρουστά το χτύπημα του ποδιού του Σιαμίδη πάνω σε ένα μικρόφωνο στο δάπεδο ήταν ο Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ που έψαχνε την αγαπημένη του στη Μυθική Τραπεζούντα του Μεσαίωνα.

Στο Παρακάθ λάξευσαν το ταλέντο τους πολλά νέα παιδιά:

Από το Παρακάθ πέρασαν όλοι οι καλλιτέχνες του Ποντιακού από Χρύσανθο Γιωργούλη Κουγιουμτζιδη μέχρι και τους πιο νέους. Ήταν το στέκι όλων. Αργότερα το Παρακάθ μεταφέρθηκε στην Πολίχνη και μπήκε στην ζωή του ο Δημήτρης Πιπερίδης αυτό το εξαιρετικό ταλέντο της Λύρας και της Συγγραφής.

Σε αυτόν τον επετειακό χώρο που δεν διαφήμιζε ποτέ την αξία του αλλά έπαιρνε την ουσία της αποδοχής των θαμώνων του ακόμα και στην έξοδο, φεύγοντας έβλεπες ανθρώπους να βγαίνουν δακρυσμένοι για όσα έζησαν.Πόσες μαγικές στιγμές δεν ζήσαμε πάνω στην πόρτα της εξόδου με τον περίφημο Ηλία τον παρκαδόρο! Πόσα ανέκδοτα, πόσες ιστορίες, πόσα σοβαρά και ευτράπελα δεν έχουν ειπωθεί σε μια πόρτα εξόδου!

Και σημειώνω ένα όνομα: Τάσος Ξενίδης. Αξέχαστος μοναδικός.

Θα αδικήσω πολλά πρόσωπα και στιγμές. Χρειάζεται βιβλίο και ζητώ συγγνώμη από όλους. Μπορώ όμως να αναφέρω τρία στιγμιότυπα από τα χιλιάδες από τις Μυσταγωγικές νύχτες του Παρακάθ.

Τον Πυρίχιο χορό του Κυριάκου Ιωσηφίδη με τον Γιάννη Πολυχρονίδη προς τιμή της Χρύσας Αράπογλου που ήταν και αυτή μύστης. Ένας χορός που δεν μπορεί κανείς να τον περιγράψει. Απόκοσμος, εξωπραγματικός, ασύλληπτος. Ρώτησα τότε τον μέγιστο χορευτή Αχιλλέα που είχε χορέψει παλιά με τον κορυφαίο του Πόντου Πυριχιστή Καλούση Νίκο, αν είχε δει στην ζωή του τέτοιο Σέρα χορόν και μου είπε ξερά ” ΟΧΙ”.

Την βραδιά με την γιαγιά του Πόντου από την Αμερική την Σάνο Χάλο με την κόρη της Θέα αμέσως μετά την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου της Ούτε το όνομα μου στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης. Ο Αχιλλέας αφιέρωνε στην γιαγιά Σάνο που ήταν 96 ετών όλο το βράδυ τραγούδια και είχε συγκινηθεί πολύ. Κάποια στιγμή ο Αχιλλέας χόρεψε Σέρα με άλλα παιδιά προς τιμήν της. Τότε η γιαγιά σχεδόν θα πέθαινε. Μέσα στα χέρια μας. Είχε γυρίσει το μυαλό της στην παιδική ηλικία και θυμήθηκε μετά από 85 χρόνια τον πατέρα της και τα αδέλφια του να χορεύουν τον ίδιο χορό στην Πατρίδα στον Πόντο. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή. Από την συγκίνηση που θυμήθηκε αυτό τον χορό θα κατέληγε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και έζησε κι άλλα χρόνια.

Η Δόμνα Σαμίου αυτή η τεράστια προσωπικότητα της Ελληνικής Παράδοσης έδινε κάποιες συναυλίες στην Θεσσαλονίκη και πέρασε από το Παρακάθ. Πολύ σεμνή στο τραπέζι της απολάμβανε το πρόγραμμα και έδειχνε ευτυχισμένη. Ο Αχιλλέας με τον απαράμιλλο τρόπο του την παρακάλεσε να ανέβει στο πατάρι να πει ένα Ποντιακό τραγούδι. Με δισταγμό από σεμνότητα ανέβηκε και ερμήνευσε το Ακριτικό Έπος Ακρίτας κάστρεν έχτιζεν. Ο κόσμος την αποθέωσε. Μόλις τελείωσε το τραγούδι, μας μίλησε από μικροφώνου. Με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε όλους τους Ποντίους να κρατήσουμε το Παρακάθ ανοιχτό και λειτουργικό. «Είναι μεγάλος θησαυρός αυτό που έχετε εδώ» είπε. «Μην το χάσετε, κρατήσετε το, το έχει ανάγκη η Ελλάδα». Η Δόμνα Σαμίου που είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα και όλον τον κόσμο το είχε καταλάβει τι αποτελεί το Παρακάθ.  Μας έδωσε μια παράκληση. Ας την τιμήσουμε. Ας βρούμε τον τρόπο.

ΥΓ: Αχιλλέα ελπίζω να στα έγραψα και τώρα σωστά.»