Η κορυφαία Γαλλίδα Ελληνίστρια η οποία έχει λάβει το Βραβείο Ωνάση και πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα, γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1913.
Στον 20ο αιώνα, πάρα πολλές γυναίκες διέπρεψαν στα πιο απαιτητικά λογοτεχνικά είδη, εκφράζοντας όχι μόνο τη γυναικεία ψυχή αλλά και τη συνείδηση της εποχής τους… Κορυφαία προσωπικότητα που άφησε το δικό της ανεκτίμητο κεφάλαιο στην παγκόσμια τράπεζα της λογοτεχνίας, είναι η γυναίκα η οποία, το 1995, με πολιτικό διάταγμα, πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα.
“Όποιος σήμερα σκέφτεται, σκέφτεται ελληνικά έστω και αν δεν το υποπτεύεται.”
Η Jacqueline de Romilly ήταν η πρώτη γυναίκα που εξελέγη σε μια έδρα στο διάσημο Coll de France και η δεύτερη (μετά τη Marguerite Yourcenar) που έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Η ζωή της αφιερώθηκε στη μελέτη και τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και του πολιτισμού, για τα οποία δημοσιεύτηκε ευρέως, σε τέτοιο βαθμό που έγινε συνώνυμη με το θέμα στα γαλλικά ΜΜΕ. Οι προσπάθειές της κέρδισαν και την τιμητική της ελληνική υπηκοότητα το 1995.
Το ελληνικό κράτος, με τη συμβολική αυτή ΄κίνηση θέλησε να αναγνωρίσει την επιστήμονα στην οποία αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη των Ελλήνων κλασικών και συνεχίζει να μάχεται υπέρ της ανθρωπιστική παιδείας, ενισχυμένης με τη γνώση των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών. Η αδιάκοπη προσφορά της στα ελληνικά γράμματα αναγνωρίστηκε με την εκλογή της στην Ακαδημία Αθηνών. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ωνάση το 1995 και, σε ειδική τελετή, ονομάστηκε δημότης Αθηναίων
Γεννημένη στη Σαρτρ, ζει όλες τις αλλαγές που αφορούσαν την εκπαίδευση των γυναικών. Το 1930 υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το διασχολικό μαθητικό διαγωνισμό των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών. Η ίδια έλεγε:” έγινε, τότε, μεγάλο σούσουρο.”
”Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο της Λιλ υπήρχαν μόνο δύο φοιτήτριες. Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ως καθηγήτρια στη Σορβόνη, σε σύνολο εκατό καθηγητών, υπήρχαν τρεις γυναίκες. Αργότερα, ήταν η πρώτη γυναίκα που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας. Και ήταν αυτή που διαδέχτηκε τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στην Ακαδημία της Γαλλίας. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί θεωρεί ότι η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής της ήταν ο πόλεμος του 1940. Τα χρόνια της δοκιμασίας, όπως η ίδια τα ονομάζει, τα οποία, όμως, “ήταν γεμάτα ελπίδα, για όλος ο κόσμος ήξερε τί ήθελε.” Σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή, εποχή ακροτήτων και θρησκευτικού φανατισμού. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγί, όλα αυτά θα είχαν αποφθευχθεί “αν είχαμε αφήσει στους ανθρώπους την παιδεία που τους δίναμε και την οποία αρνηθήκαμε… Μια παιδεία που τους έφερνε σε επαφή με τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας με τις μεγάληες αναμονές, με τους ήρωες. Αν τους είχαμε αφήσει τη σχέση τους με την Αντιγόνη, τον Αχιλλέα, θα υπήρχε μια πνοή πιο δυνατή. Δεν λέω ότι αυτό είναι αγάπη για τη ζωή, ότι δίνει την ευχαρίστηση με ένα μπάνιο στο Σούνιο είναι όμως, κι αυτό μέρος της ζωής και πηγή θάρρους.” Οι θέσεις αυτές εγείρουν μεγάλες συζητήσεις στη Γαλλία, όπου ο αντίλογος είναι έντονος από τους ανθρώπους που ζουν και πιστεύουν ότι η κλασική παιδεία είναι παρωχημένη για τα νέα παιδιά.
Μια γυναίκα με σπουδαία διδακτική και συγγραφική προσφορά… Με ένα εξίσου τεράστιο φιλολογικό και μεταφραστικό έργο. Ακόμα και οι αντίπαλοί της αναγνωρίζουν ότι της χρωστούν τη λαμπρή μετάφραση του Θουκυδίδη. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μετέφρασε πολλούς Έλληνες κλασικούς συγγραφείς στη μητρική της γλώσσα της και δημοσίευσε πλήθος εξειδικευμένων και μη μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία. `Εφυγε από τη ζωή στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, αφήνοντας ένα σημαντικό έργο για όλες τις όψεις του Αθηναϊκού πολιτισμού του 5ου π.Χ. αιώνα.
Κλείνω αυτό το κείμενο με τα σπουδαία λόγια της Ζακλίν ντε Ρομιγί- του συμβόλου ευγένειας ψυχής- για την Ελλάδα, που ακολουθούν…
“Ὁ θαυμασμός μου πρός το νεολληνικό πολιτισμό είναι απέραντος, μόνο που μας μπερδεύει η αλλαγή που κάνετε στην γλώσσα σας. Το μονοτονικό αφού αναστάτωσε τους Έλληνες, μπερδεύει συγχρόνως και τούς ξένους. Πηγή κακών Ελλήνων και της Ελλάδος θαυμαστών!”
Πηγή : diaforetiko.gr
