Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή, στις 14 Οκτωβρίου του 2022, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο μαχητής της ζωής και του αθλητισμού, που έκανε την Ελλάδα να λυγίσει με τις επιτυχίες και τον αιφνίδιο χαμό του.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979, στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το Τάε Κβον Ντο από ηλικία 3 ετών, από το αθλητικό σωματείο «Μέγας Αλέξανδρος».
Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του πατέρα του, Γιώργου, ο οποίος του καλλιέργησε την αγάπη του για το άθλημα.
«Είμαι γιος του Γιώργου Νικολαΐδη, ενός πρωταθλητή πολύ μεγάλου για εκείνα τα χρόνια, που από την πρώτη στιγμή που έμαθε πως η γυναίκα του είναι έγκυος ήθελε το παιδί να είναι αγόρι και να τον κάνει αθλητή και πρωταθλητή σαν αυτόν.
Όταν, λοιπόν, γεννήθηκα ήταν σαν να έχω έναν προορισμό από τον πατέρα μου.
Δέκα χρόνια αργότερα γεννήθηκαν και τα δίδυμα αδέρφια μου, ο Ανέστης και η Μαρία. Η μητέρα μου δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό, αλλά κατέληξε να κρατάει ένα σπίτι με τρεις αθλητές: τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και εμένα», έλεγε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο OneMan.
Σε όλες τις προπονήσεις και τους αγώνες βρισκόταν ο Κώστας Τζιδημόπουλος, με τον οποίον από την πρώτη στιγμή είχαν μια μοναδική σχέση και συνεργασία, που ήταν και ένα από τα μυστικά επιτυχίας της αθλητικής του διαδρομής, μαζί με την επιμονή, το ταλέντο και τη δύναμή του να αγωνίζεται.
Οι διακρίσεις του σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο πολλές: χρυσό μετάλλιο, το 2008, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών, δύο φορές ασημένιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, το 1997 και το 2013, χρυσό μετάλλιο, το 2004, στην Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, χάλκινο μετάλλιο, το 2010, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και χάλκινο μετάλλιο, το 1998, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας.
Φυσικά, από τη «συλλογή» του δεν λείπουν τα δύο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, που έλαβαν χώρα στην Αθήνα, και του 2008, στο Πεκίνο.
Εξίσου σημαντική και για τον ίδιο ακόμη πιο τιμητική ήταν η επιλογή του από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή για σημαιοφόρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και η ανάδειξή του, τον Δεκέμβριο του 2008, ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τους αθλητικούς συντάκτες-μέλη του ΠΣΑΤ.
Κι όμως, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά και ένας αγωνιστής της ζωής, που πάλευε για τον άνθρωπο.
Βαθιά πολιτικοποιημένος από μικρός και ένα από ιδρυτικά μέλη του Αντιρατσιστικού Παρατηρητηρίου στη Θεσσαλονίκη, είχε ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος.
«Έσπασε, μαμά έσπασε»
Το μακρινό 2000, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ και ενώ ήταν μόλις 21 ετών, ο Νικολαΐδης βίωσε έναν από τους σοβαρότερους τραυματισμούς του, όταν αγωνιζόμενος στον προημιτελικό, υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια.
Η κραυγή του «έσπασε, μαμά έσπασε» συγκλόνισε το πανελλήνιο και καθήλωσε όσους παρακολουθούσαν τον αγώνα, γνωρίζοντας τον Γολγοθά που θα ανέβαινε μέχρι να επανακάμψει.
Όμως, δεν το έβαλε κάτω και με πολλή προσπάθεια, πόνο και κόπο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, κατέκτησε μέσα σε αποθέωση το αργυρό μετάλλιο, όπως έκανε και 4 χρόνια αργότερα, το 2008, στο Πεκίνο.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης «έσβησε» τόσο αθόρυβα όσο πρόσφερε στους συνανθρώπους του, σε ηλικία μόλις 43 χρονών, από ένα εξαιρετικά σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα NUT, στις 14 Οκτωβρίου του 2022.
Στο πλευρό του, είχε την οικογένειά του και την πολυαγαπημένη του σύζυγο, Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, την Ελεάννα και τον Γιώργο.
«Μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει»
Γνωρίζοντας ότι η μάχη του με τον καρκίνο δεν θα είχε ευτυχή κατάληξη, είχε ζητήσει λίγες ώρες μετά το θάνατό του να αναρτηθεί το μήνυμά του, το οποίο για άλλη μια φορά συγκλόνισε το πανελλήνιο:
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή.
Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς.
Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος.
Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν.
Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.
Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Πηγή : mynews.gr
