Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του Δημήτρη Φιλιππή, ενός εγκαυματία που κατάφερε να βγει νικητής στην πιο σημαντική μάχη της ζωής του.
Ύστερα από 78 ημέρες στην εντατική, μπορεί και πάλι να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, όμως το μυαλό του έχει μείνει κολλημένο στην εφιαλτική ημέρα 23ης Ιουλίου. Οι μνήμες της εφιαλτικής εκείνης ημέρας ξυπνούν και πάλι με τις συγκλονιστικές μαρτυρίες να «παγώνουν» το αίμα.
Μπορεί να πέρασε 78 ημέρες στην εντατική αλλά ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα καθώς το πρώτο πράγμα που ρώτησε όταν βγήκε από το κώμα ήταν αυτό που τον ενδιέφερε περισσότερο από όλα. Ποια ήταν η τύχη των δικών του ανθρώπων. Τι απέγινε ο 5χρονος γιος του, η γυναίκα του και οι συγγενείς του καθώς δεν ήξερε τι είχε συμβεί μετά την φονική πυρκαγιά.
Όπως ανέφερε ο ίδιος που μίλησε στην τηλεόραση του ANT1, τότε ήταν που ησύχασε.. «Μόνο τότε ησύχασα, γιατί δεν ήξερα τι είχαν απογίνει ούτε το παιδί, ούτε η γυναίκα μου, ούτε οι συγγενείς. Κανένας!», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας , ήταν μαζί με συγγενείς του στην κατασκήνωση ορειβατών-φυσιολατρών στο Μάτι. Είδε τις φλόγες να έρχονται και έτρεξε να ζητήσει βοήθεια για τους δικούς του ανθρώπους. Στην προσπάθειά του αυτή εγκλωβίστηκε και αναγκάστηκε να τρέξει να σωθεί μακριά από τη φωτιά.
Εγκλωβίστηκε όμως με τη μηχανή και αναγκάστηκε να σταματήσει και να τρέξει να σωθεί μακριά από τη φωτιά!
«Μπήκα σε ένα στενό που ήξερα ότι καταλήγει στη θάλασσα, αλλά ο δρόμος είχε κουκουνάρια καμένα και γλίστρησα και έπεσα κάτω. Μετά βούτηξα στη θάλασσα, μετά ήρθαν κάποια στιγμή και μας πήραν οι βάρκες και μετά λεπτομέρειες δεν θυμάμαι πρέπει να λιποθύμησα!», λέει αναπολώντας τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε.
Την ίδια στιγμή, η σύντροφος και ο γιος του βρίσκονταν σε άλλο σημείο στο Μάτι και η μητέρα είχε μόνο ένα πράγμα στο μυαλό της. Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από το πώς θα σώσει το παιδί της. Όπως δήλωσε η ίδια «το μόνο που ήθελα ήταν να σώσω το παιδί μου. Και γι’ αυτό το έστειλα ασυνόδευτο με τις πρώτες βάρκες που ήρθαν προκειμένου να σωθεί εκείνο από εκεί που καιγόμασταν κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα».
«Κράταγα με το ζόρι το κεφάλι μου έξω από το νερό»
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Δημήτρης Φιλιππής μιλά για τις ώρες που πέρασε μέσα στο νερό περιμένοντας βοήθεια.
«Έφτασα σε σημείο που με το ζόρι κράταγα το κεφάλι μου έξω από το νερό και έλεγα ότι αν δεν έρθουν να μας πάρουν θα πνιγώ. Από το κάψιμο θα πνιγόμουν. Είχα τρομερή κούραση και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έβλεπα που έβαζαν πανιά στα πρόσωπά τους να καλυφθούν και εγώ μόλις έβαζα το πανί ήταν τόσο αδύνατη η αναπνοή μου που δεν μπορούσα να αναπνεύσω, πνιγόμουν!».
Ευχαριστώντας τους γιατρούς αλλά και το προσωπικό του νοσοκομείου τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα ενώ η φωνή του «σπάει». «Αυτοί οι άνθρωποι μου έσωσαν τη ζωή, ήμουν πολύ χάλια. Όλο το προσωπικό του ευαγγελισμού μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν παιδί τους. Τους ευχαριστώ για όλα», λέει χαρακτηριστικά.
Οι εφιαλτικές μνήμες όμως ξαναγυρνούν και το ερώτημα παραμένει. Γιατί; Γιατί να χαθούν τόσες ζωές;
Το βλέμμα του σκοτεινιάζει όταν έρχεται στο μυαλό του η καταστροφή. «Παλεύω κάθε μέρα και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως κάηκαν 100 άνθρωποι χωρίς λόγο. Δεν υπήρχε κράτος, δεν υπήρχε τίποτα. Όλοι ήταν απών!»
Πηγή: cnn.gr.
