Τις ημέρες που το Σκοπιανό έχει επιστρέψει στο προσκήνιο με το προσύμφωνο των Πρεσπών, ουσιαστικά επιστρέφουμε στο παρελθόν. Η αφορμή του κειμένου αυτού ήταν η κοπή της βασιλόπιτας του Πανελληνίου Συλλόγου Απογόνων Μακεδονικού Αγώνα «Ο Παύλος Μελάς» στην Θεσσαλονίκη το περασμένο Σάββατο. Όπως και την εποχή του Παύλου Μελά (1870–1904), παγκοσμίως βρισκόμαστε στους δρόμους, στον αγώνα υπεράσπισης των δικαίων του Μακεδονικού Ελληνισμού.
Όπως ο Μελάς (γεννημένος στην Μασσαλία της Γαλλίας), η διασπορά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα υπεράσπισης της Μακεδονίας.
Όπως και στην εποχή των μακεδονομάχων, στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης της Μακεδονίας είναι οι εκπαιδευτικοί. Στην εκδήλωση του Συλλόγου των Απογόνων, άκουσα για πρώτη φορά για το μνημείο για τις «Δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα» στα κοιμητήρια του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας στην κεντρική Θεσσαλονίκη. Ο χώρος του μνημείου αποτελείται από τους τάφους δώδεκα Μακεδονομάχων μαζί με δύο πέτρινα μνημεία για αυτούς που θυσίασαν τόσα για την ελευθερία της Μακεδονίας. Έργο της «Φιλόπτωχου Αδελφότης Ανδρών Θεσσαλονίκης», που εγκαινιάστηκε στις 25 Μαρτίου 1917 για την «ιερά μνήμη των». Ανάμεσα σε αυτούς οι οποίοι αναπαύονται πλέον είναι η Βελίκα Τράικου και η Ἀγγελική Φιλιππίδου, δύο από τις «Δασκάλες».
Ανάμεσα στους πεσόντες μακεδονομάχους είναι πολλοί εκπαιδευτικοί όπως: η Λίλη Βλάχου, αδελφή του Ιωάννη Βλάχου ή Τσίσκα —καπετάν Βλάχος— από την Έδεσσα, ανέλαβε τη διεύθυνση του Παρθεναγωγείου Εδέσσης, οι κομιτατζήδες πλήρωσαν αδρά έναν τουρκαλβανό και την δολοφόνησαν μέσα στο ίδιο της το σχολείο το 1907, ο Ευάγγελος Γεροβασιλείου από το Λιτόχωρο Πιερίας, δάσκαλος στο Μελένικο, τον δολοφόνησαν κομίτες με αρχηγό ρουμανίζοντα την 1η Νοεμβρίου 1907, ο Ιωάννης Πίτσιουλας, νέος δάσκαλος από την Ναύπακτο, αφού πήρε τον διορισμό του και οδηγίες από τον Έλληνα Πρόξενο στην Θεσσαλονίκη, Λάμπρο Κορομηλά, ξεκίνησε για την Γουμένισσα, όπου θα δίδασκε, δεν έφτασε ποτέ, αφού έπεσε σε ενέδρα των κομιτατζήδων, και έπειτα από τριήμερα βασανιστήρια, οδηγήθηκε στην αγχόνη στις 24 Νοεμβρίου 1904 σε ηλικία 23 ετών, η Βελήκω Στεργίου, η μητέρα του Τράϊκου Στεργίου, διδασκάλισσα από το Γραδεμπόριο Θεσσαλονίκης, πέθανε από τα τραύματα από εννέα πλήγματα ξιφολόγχης στη Θεσσαλονίκη στις 28 Αυγούστου 1904, ο Χρήστος Τσουτσούλιας–Δημητριάδης, δάσκαλος από την Βασιλειάδα Καστοριάς, δολοφονήθηκε στις 2 Ιουλίου 1899, μετά από απόφαση του βουλγαρικού κομιτάτου Καστοριάς, η Αγγελική Φιλιππίδου από την Γευγελή, υπηρετούσε διδασκάλισσα στην Ἀγριανή Σερρών, τραυματίστηκε σοβαρά στην επίθεση των κομιτατζήδων στις 12 Δεκεμβρίου 1906, παθαίνει εμβολή και παραδίδει το πνεύμα της τον Ιανουάριο τού 1907 σε ηλικία 20 ετών. Και υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια, παρόμοια παραδείγματα.
Αυτά τα παρουσιάζω για να δούμε ότι ο Μακεδονικός Αγώνας έχει αλλάξει μορφή αλλά όχι ουσία. Στην πρώτη γραμμή παραμένουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων: από τους νηπιαγωγούς μέχρι και τους πανεπιστημιακούς. Οι δάσκαλοι και οι διδασκάλισσες του Μακεδονικού Αγώνα, και ειδικά οι θυσίες τους, μας θυμίζουν τον ρόλο–κλειδί που κατέχουν οι εκπαιδευτικοί στον Μακεδονικό Αγώνα του 21ου αιώνα. Η ιστορία, και τα άτομα τα οποία την διαμορφώνουν με την δράση τους, υπάρχει στα σχολεία και στα πανεπιστήμια τόσο για να μαθαίνουμε όσο και να διδάσκουμε. Οι θυσίες των συναδέλφων του Μακεδονικού Αγώνα μας δείχνουν ότι το (προ)Σύμφωνο των Πρεσπών ΔΕΝ αποτελεί τετελεσμένο γεγονός.
Η Μακεδονική ιστορία και ταυτότητα παραμένουν ελληνική μέχρι να τις παραδώσουν σε άλλους ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Μόνο όταν οι γηγενείς Μακεδόνες απανταχού γης παραδώσουν τα όπλα θα χαθεί η Μακεδονία. Κατά την επόμενη επίσκεψή σας στην Θεσσαλονίκη, σας προτρέπω να περάστε από το μνημείο των «Δασκάλων του Μακεδονικού Αγώνα». Άναψτε ένα κερί υπέρ των ψυχών τους και πείτε τους ότι οι θυσίες τους δεν πήγαν άδικα.
ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ —Παιάνας Σαλαμινομάχων, Αισχύλος, Πέρσαι 402–405 π.χ.—
Παναγιώτης Διαμάντης
Γενοκτονολόγος–Ιστορικός
Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Σίδνεϊ Αυστραλίας
