Τους προγόνους του μέχρι και πριν από 183 χρόνια κατάφερε να βρει ο λυράρης, δημοσιογράφος και συντονιστής-οραματιστής της «Ψηφιακής Σάντας», Δημήτρης Πιπερίδης, ψάχνοντας στα τουρκικά αρχεία και ασχολούμενος με την γενεαλογία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Δημήτρης Πιπερίδης μας εκπλήσσει ευχάριστα με τέτοιες ανακαλύψεις καθώς πριν από περίπου ένα μήνα είχε δημοσιεύσει μια επίσης συγκλονιστική ιστορία όπου δύο Σανταίοι συγγενείς στις ΗΠΑ ταυτοποιήθηκαν μέσω της γενετικής επιστήμης.
Αυτή την “ανακάλυψη” μοιράστηκε με τους φίλους του στο διαδίκτυο ο Δημήτρης Πιπερίδης και σας την παρουσιάζουμε αυτούσια.
«Στη φωτογραφία ένα μικρό απόσπασμα από τη μεταγραφή σε σύγχρονα τουρκικά ενός Οθωμανικού φορολογικού κατάστιχου της Σάντας του Πόντου, που συντάχθηκε πριν από 183 χρόνια και για την ακρίβεια, τη Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 1836. Σύμφωνα με αυτό —και εφόσον το μεταφράζω σωστά— ο birinci kahya, πρώτος μουχτάρης και επικεφαλής των προυχόντων του χωριού, ονομάζεται Θεόδωρος Τσακμάκογλου, είναι 49 ετών, μετρίου αναστήματος και φέρει γκρίζα γενειάδα. Προφανώς είναι αυτός για τον οποίο γράφει στα 1902 ο Φίλιππος Χειμωνίδης ότι όταν μεθυσμένος σε ένα γάμο που γινόταν στη Σαντά ο αγάς της περιοχής του είπε «Τσακμάκ, δε μας φέρνεις τη νύφη σου να χορέψει για να διασκεδάσουμε;», τόλμησε να του πει μπροστά σε όλο το χωριό «αγά μου, δε μας φέρνεις κι εσύ τη χανούμ σου, για να διασκεδάσουμε κι εμείς;»
Λίγες γραμμές πιο κάτω κι ανάμεσα στα ονόματα των παιδιών του μουχτάρη βρίσκουμε ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, τον Παντελή. Είκοσι χρόνια μετά, σύμφωνα πάλι με το Χειμωνίδη, αυτός ο Παντελής θα ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη και θα υποστηρίξει ενώπιον της υψηλής πύλης τις θέσεις των συγχωριανών του για τις συνοριακές διαφορές που έχουν με τους Τούρκους γείτονές τους. Πάμε παρακάτω, σύμφωνα με τη διαθήκη αυτού του Παντελή, που βρέθηκε στο κλειδωμένο συρτάρι ενός παλιού επίπλου που έφερε από το Βατούμ η οικογένεια της γνωστής λαογράφου Πόπης Τσακμακίδου-Κωτίδου, ένα από τα παιδιά του Παντελή λεγόταν Λάζαρος.
Αυτός ο Λάζαρος, τεχνίτης της πέτρας, λιθοξόος όπως κι οι περισσότεροι συγχωριανοί του, πέθανε νέος. Πριν πεθάνει όμως, πρόλαβε να αποκτήσει μια κόρη την Κυριακή. Αυτή η Κυριακή πέθανε το 1923 στα περίχωρα της Τραπεζούντας λίγο πριν η οικογένειά της εγκαταλείψει για πάντα την πατρίδα. Είκοσι τρία χρόνια πριν όμως, το 1900, είχε αποκτήσει με το σύζυγό της Θεόδωρο Βενετικίδη μια κόρη την Ελένη. Αυτή η Ελένη λίγο μετά το θάνατο της μάνας της και λίγο πριν ανέβει στο πλοίο για την Ελλάδα, μπόρεσε επιτέλους να παντρευτεί σε μια εκκλησία της Τραπεζούντας τον αγαπημένο της Χριστόφορο, κάτι που δε μπορούσε να κάνει όσο ζούσε η μάνα της, που δεν τον ήθελε γιατί είχε ένα τσούρμο ορφανά αδερφάκια, που θα έπρεπε να τα φορτωθεί η κόρη της.
Τέλος πάντων, πολλά χρόνια μετά, εδώ στην Ελλάδα, το 1941, μετά από δύο επιτυχείς και πολύ περισσότερες ατυχείς εγκυμοσύνες, η Ελένη απέκτησε το τρίτο της παιδί, το Θεόδωρο. Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1973, δηλαδή 137 χρόνια μετά τη έναρξη της κουραστικής ιστορίας μου, ο Θεόδωρος και η σύζυγός του Σοφία απέκτησαν ένα υπέροχο, πανέμορφο και πανέξυπνο μωρό : εμένα !!!»
