Την Πέμπτη το Ανατολικό Πτολεμαΐδας, αποχαιρέτησε το πρωτοπαλίκαρο του χωριού τον Ισαάκ Σπυρίδη του Ελισαίου. Ο Ισαάκ γεννήθηκε το 1929 στο Ανατολικό. Οι γονείς του Ελισαίος και Αναστασία κατάγονταν από το χωριό Καρμούτ της Αργυρούπολης του Πόντου. Από μικρός ξεχώρισε για τον καλόγνωμο χαρακτήρα του, αλλά ιδιαίτερα για την ανυπέρβλητη δύναμη και παλικαριά του. Στα παιδικά του χρόνια πάλευε με τους συνομήλικούς του με το ένα χέρι. Όταν μεγάλωσε σήκωνε τα τσουβάλια του πατέρα σαν πούπουλα και τα έβαζε πάνω στους ώμους του.
Γρήγορα η παλικαριά του έγινε γνωστή στα γύρω χωριά.
Στα 1950 στις γωνίες των οικοπέδων στο χωριό υπήρχαν τοποθετημένα μεγάλα πέτρινα αγκωνάρια που τα χρησιμοποιούσαν οι πρόσφυγες ως παγκάκια —καθιστέρες—. Η πιο μεγάλη από τις πέτρες αυτές βρίσκονταν στη γωνία του Σιδερίδη Γρηγόρη. Μαζεύτηκαν μια μέρα οι νέοι του χωριού και προσπάθησαν να τη σηκώσουν πράγμα που κατέστη αδύνατο. Τότε κάποιος πήγε και φώναξε τον Ισαάκ. Οι περισσότεροι είπαν ούτε ο Ισαάκ μπορεί να τη σηκώσει. Κάποιοι τον παρότρυναν να μη τη σηκώσει γιατί είναι πολύ βαριά. Ο Ισαάκ πλησίασε τον ογκόλιθο τον έδεσε μέσα στα χέρια του και τον σήκωσε ψηλά στο στήθος του. Ένα επιφώνημα θαυμασμού και ικανοποίησης βγήκε από τα στόματα όλων. Όσο μεγάλωνε και ανδρωνόταν διαπίστωνε και ο ίδιος ότι η δύναμή του δεν είχε όρια. Ήτανε γόνος των Σεϊμενιδών μιας ποντιακής οικογένειας ψηλών και δυνατών ανδρών που υπηρετούσαν στην προσωπική φρουρά των Κομνηνών της Τραπεζούντας. Γι αυτό και ονομάζονταν Σεϊμένοι ( δυνατοί άνδρες).
Την ίδια εποχή έξω από το καζάνι του πατέρα του είχε βουλιάξει στις λάσπες ένα κάρο φορτωμένο με δύο βαρέλια σταφύλια. Τα άλογα ήταν αδύνατο να τραβήξουν το κάρο. Τότε χωρίς δεύτερη σκέψη ο Ισαάκ μπήκε κάτω από το κάρο το σήκωσε στον αέρα και το έβγαλε από τις λάσπες. Χαρακτηριστικό γεγονός της δύναμής του από τα ατέλειωτα κατορθώματα του ήταν ένα τυχαίο περιστατικό όταν έπαθε λάστιχο ένα αυτοκίνητο και ο κακόμοιρος ιδιοκτήτης του δεν είχε γρύλο. Τότε ο Ισαάκ του είπε τι θα τον κάνεις τον γρύλο. Έπιασε το αυτοκίνητο το σήκωσε στον αέρα και τον είπε να αλλάξει την ρόδα του. Κατάπληκτος ο ξένος τον ευχαρίστησε έκανε την προσευχή του και έφυγε. Ένας πόντιος Κουταλιανός με ψυχή μικρού παιδιού. Καταδεχτικός και ευπροσήγορος ένας καλοκάγαθος γίγαντας που σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε με τον ήρεμο χαρακτήρα του να αποφύγει φορτίσεις και εχθρότητες.
Τον Θείο Ισαάκ τον θυμάμαι που κάθε λίγο έρχονταν στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη και μας συμβούλευε να είμαστε καλοί άνθρωποι επιμελείς στα μαθήματά μας και σοβαροί για να πετύχουμε στη ζωή. Χαίρονταν που χορεύαμε τους ποντιακούς χορούς και μας έλεγε πρόθυμα τις ιστορίες για την πατρίδα και τους παλαιούς.
Ειλικρινής και αμερόληπτος στις αφηγήσεις και τις περιγραφές του για τα δύσκολα χρόνια των πολέμων. Στο πρόσωπό του γνώρισα έναν μνημονικό αφηγητή της πρόσφατης ιστορίας του χωριού. Πρωτοπόρος και πρωτοστάτης στα πολιτιστικά δρώμενα του Ανατολικού από την δεκαετία του 1950 συμμετείχε στην ανάδειξη των Μωμόγερων και στην παρουσίαση των ποντιακών θεατρικών παραστάσεων. Πρωταγωνίστησε στο ρόλο του Ξενιτέα ( Μήτου) στο έργο του Φίλωνα Κτενίδη το 1957. Ακούραστος χορευτής και γλεντζές με κάθε ευκαιρία γλεντούσε με τους αυθεντικούς σκοπούς της πατρίδας. Στη Θεσσαλονίκη όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια υπήρξε μέλος του δοιηητικού συμβουλίου της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης και από την θέση αυτή πρωτοστάτησε στην υποδοχή και αποκατάσταση των ποντίων προσφύγων από την ΕΣΣΔ.
Ο Θείος Ισαάκ συνομήλικος του πατέρα μου πέθανε πλήρης ημερών αφήνοντας σε όλους μας τη μεγάλη του αγάπη για τον Πόντο και τον πολιτισμό του. Την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες και την αγάπη του στους νέους. Αποτέλεσε χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της δεύτερης προσφυγικής γενιάς αγωνιζόμενος για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά και τα εγγόνια του. Τον ευχαριστώ για την τρίωρη αφήγηση που μου άφησε για τα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ήταν φιλειρηνιστής και συναινετικός στις απόψεις του. Όταν τελείωσε την αφήγησή του μου επεσήμανε τα εξής. Ευτυχώς στα χρόνια του εμφύλιου με τη διοίκηση του Ανδρονικίδη αφυπνίστηκε μέσα μας το ποντιακό και μπροστά στον κίνδυνο ενωθήκαμε όλοι για να επιβιώσουμε. Μετά τον οπλισμό των ποντίων παιδιών του Ανατολικού τα πράγματα ησύχασαν και αποφεύχθηκε κάθε παρεκτροπή στο Ανατολικό. Αν και εμείς οι συγγενείς των ανταρτών ανεβαίνομε στο βουνό τότε ήταν σίγουρο ότι θα κινδύνευαν οι οικογένειές τους. Οι οικογένειες των αριστερών γνώριζαν ότι στα σπίτια μας το βράδυ κρύβονταν οι δικοί τους.
Αιωνία η μνήμης.
Παναγιώτης Μωυσιάδης
