«Μου το πήραν από την αγκαλιά μου μέσα στη νύχτα. Μετά μου είπαν ότι είχε πεθάνει. Εγώ το νεκρό παιδί μου δεν το είδα ποτέ πάλι. Κάτι γυναίκες που καθόντουσαν μαζί μου στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου μου είπαν τότε, ότι τα νεκρά μωρά δεν τα δίνουν πίσω στους γονείς, τα θάβουν στον περίβολο του νοσοκομείου». Με αυτά τα λόγια η 62χρονη Ποντιακής καταγωγής Όλγα Ταυλαρίδη —που ζει σήμερα στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας— μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά, σήμερα, περιγράφει την τελευταία της επαφή με το μόλις 8 ημερών αγοράκι της. Η 18χρονη τότε κοπέλα, μικρή άμαθη και κουβαλώντας τον πόνο της μάνας που χάνει το νεογέννητο και πρώτο βλαστάρι της, έκλεισε τα μάτια της καρδιάς της και έφυγε από εκείνο το νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης πιστεύοντας ότι το παιδί της όντως πέθανε. Χρόνια αργότερα όμως και ακούγοντας για τις μαζικές αρπαγές παιδιών από μαιευτήρια της Θεσσαλονίκης που στην συνέχεια δόθηκαν ή καλύτερα πουλήθηκαν για υιοθεσία, σε άτεκνα ζευγάρια, άρχισε να βλέπει την δική της εμπειρία με άλλο μάτι.
Σήμερα όλη η οικογένεια Ταυλαρίδη, μάνα, πατέρας και τα τρία της παιδιά έχουν ξεκινήσει έρευνες για να μάθουν αν τελικά εκείνο το μωρό, που γεννήθηκε το 1964, όντως πέθανε ή δόθηκε για υιοθεσία.
Πολλά στοιχεία από την ιστορία της Όλγας Ταυλαρίδη, από την εμπειρία της εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 1964, είναι πανομοιότυπα με στοιχεία που προέκυψαν τα τελευταία 8 χρόνια, μετά από το ξεσκέπασμα κυκλώματος αρπαγής και εμπορίας μωρών από το ίδρυμα Άγιος Στυλιανός στην Θεσσαλονίκη. Το σενάριο είναι γνωστό. Εικονικός θάνατος και στην συνέχεια η σπείρα του Αγίου Στυλιανού προχωρούσε στην παράνομη υιοθεσία αυτών των παιδιών. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο ένας από τους δύο γιους της ο Χαράλαμπος Ταυλαρίδης είναι πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας και έπαιξε σημαντικό ρόλο την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και τον άλλων χριστιανικών πληθυσμών από την πολιτειακή βουλή της Νότιας Αυστραλίας.
Η ιστορία της Όλγας Ταυλαρίδου
Ήταν 8 Νοεμβρίου του 1964 όταν η Όλγα Ταυλαρίδη πήγε στην ιδιωτική κλινική των Γιαννιτσών για να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Να σημειώσουμε σ’ αυτό το σημείο ότι η συγκεκριμένη ιδιωτική κλινική αναφέρθηκε δεκαετίες αργότερα το 1998 ότι ήταν μία από τις κλινικές που «έδιναν» στο κύκλωμα αρπαγής βρεφών, μωρά. Μετά από εφτά μέρες η Όλγα ήταν έτοιμη να πάει σπίτι της, δεν έγινε έτσι όμως. Η ιδιοκτήτρια της κλινικής μαζί με μία παιδίατρο της είπαν ότι το παιδί της είχε ίκτερο (jaundice) και θα έπρεπε να το πάνε στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης για να το εξετάσει ειδικός παιδίατρος. Το τυπικό ήταν την δεύτερη μέρα μετά την γέννηση του παιδιού η κλινική να δώσει στους γονείς χαρτί προκειμένου αυτοί να πάνε να δηλώσουν την γέννησή του στο ληξιαρχείο. «Ποτέ δεν μας έδωσαν τέτοιο χαρτί» λέει σήμερα η Όλγα. «Εμείς άμαθοι και από την επαρχία δεν ξέραμε, δεν ζητήσαμε. Μου έκανε εντύπωση αυτό γιατί μόλις ένα περίπου χρόνο αργότερα, που γέννησα το δεύτερο παιδί μου, αμέσως μας έδωσαν χαρτί να το δηλώσουμε» μου λέει. Πατέρας και μάνα παίρνουν το νεογέννητο παιδί τους με ταξί και στις δύο το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου, βρίσκονται στο Δημοτικό Νοσοκομείο (Αγ. Δημήτριος σήμερα) Θεσσαλονίκης. Ζητούν να δουν τον παιδίατρο που τους συνέστησε η γυναικολόγος της Όλγας αλλά είναι μεσημέρι και είναι σπίτι του. Ο σύζυγος της Όλγας Ταυλαρίδη, Άγγελος Ταυλαρίδης παίρνει την διεύθυνσή του και πάει στο σπίτι του παιδιάτρου. «Θα έρθω γύρω στις πέντε το απόγευμα» του λέει αυτός.
Στην αίθουσα αναμονής η Όλγα περιμένει με το μωρό στην αγκαλιά της και με παρέα δύο ακόμα γυναίκες που της είπαν ότι είχαν τα παιδιά τους εκεί. Οι ώρες περνούν, η Όλγα με το μωρό στην αγκαλιά και τις δύο άλλες γυναίκες μαζί της. «Η ώρα έφτασε 10 το βράδυ και ο γιατρός πουθενά» θυμάται η Όλγα σήμερα. Ούτε μία νοσοκόμα να έρθει να την δει να της μιλήσει. Εν τω μεταξύ ο άντρας της Όλγας φεύγει να πάει σε ένα φιλικό σπίτι κάπου κοντά, να περάσει το βράδυ. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και κουβέντα στην κουβέντα στην αίθουσα αναμονής με τις δύο γυναίκες, η Όλγα αφού τους έχει εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, μαθαίνει από αυτές ότι ένα «πρακτικό» για το ίκτερο είναι το ούζο. «Μου έδωσαν λίγο ούζο και έτριψα το κορμάκι του. Το μωρό μου φαινόταν μία χαρά. Πεινούσε κιόλας» μου λέει. Στην συνέχεια η Όλγα και αφού είδε ότι το μωρό έκλαιγε άρχισε να το θηλάζει. Περασμένα μεσάνυχτα πλέον. Το μωρό έφαγε. Τι πιο λογικό και γλυκό για κάθε μάνα να νοιώσει την γαλήνη του όταν χορτασμένο πια αποκοιμιέται στο στήθος της. Έτσι και το μωράκι της Όλγας αποκοιμήθηκε. «Δεν τρώει άλλο. Αποκοιμήθηκε» είπε στις δύο «συντρόφισσες» στη αίθουσα αναμονής που βρισκόταν ακόμα. «Να φωνάξουμε μία νοσοκόμα» λέει η μία από αυτές και πάει για την νοσοκόμα που τώρα ήρθε αμέσως.
«Μου πήρε το παιδί από την αγκαλιά και έτσι ωμά και χωρίς να μου πει άλλη κουβέντα, απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου, λέγοντάς μου “Πέθανε”».
«Από εκείνη τη στιγμή δεν το ξαναείδα, ούτε το νεκρό του κορμάκι μας έδωσαν, αλλά ούτε και εγώ το ζήτησα. Έμεινα με την αγκαλιά άδεια και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Μετά ήρθε η ίδια νοσοκόμα και μου είπε “μην στεναχωριέσαι είσαι νέα υγιής θα κάνεις και άλλα παιδιά”», λέει σήμερα η Όλγα με φωνή που κόβεται από πόνο, καθώς ξαναζεί την στιγμή «εφιάλτη» για κάθε μάνα. Την ρωτάω αν ζήτησαν να πάρουν το νεκρό παιδί της να το ενταφιάσουν. «Όχι» μου λέει. ‘Εκείνες οι δύο γυναίκες μου είπαν μετά, ότι τα θάβουν στον περίβολο του νοσοκομείου, γιατί ήταν αβάφτιστο. Το πρωί ήρθε ο άντρας μου, είδε την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και ούτε κι αυτός ζήτησε να δει το «νεκρό» μας παιδί. Εγώ ήμουν χάλια αλλά τι να έκανα. Φύγαμε για το χωριό». Η Όλγα μέσα σε ένα χρόνο απέκτησε τον πρώτο της γιο. Το 1968 αυτή, ο άντρας της και το αγοράκι της έφυγαν για την Αυστραλία και η ζωή συνεχίστηκε. Πριν από λίγα χρόνια όμως το 1996 συγκεκριμένα και ακούγοντας όλα όσα ήρθαν στο φως για το ίδρυμα Άγιος Στυλιανός, για το κύκλωμα αρπαγής και παράνομης υιοθεσίας παιδιών, για τον τρόπο που λειτουργούσε το κύκλωμα, για τις χρονικές περιόδους που η εμπορία βρεφών ήταν σε έξαρση, άρχισε να ξυπνά μέσα στην Όλγα η αμφιβολία. «Οι ιστορίες που ακούγαμε ήταν πολλές. Έμοιαζαν με την δική μας. Και αυτοί οι άμοιροι γονείς που τους πήραν τα παιδιά από τα χέρια τους νομίζετε ότι το ήξεραν. Και αυτοί είχαν πιστέψει ότι το παιδί τους είχε πεθάνει. Πάντα είχα κάποιες αμφιβολίες αλλά μετά έβλεπα τα παιδιά μου και τις ξεχνούσα. Όταν όμως άκουσα όλα αυτά που έγιναν, όταν άκουσα ότι 300 και πάνω παιδιά άρχισαν να βρίσκουν τους πραγματικούς τους γονείς, τότε δεν μπορούσα άλλο να ξεχάσω» λέει η Όλγα.
Προσπαθούν με κάθε τρόπο να μάθουν αν το παιδί ζει ή πέθανε
Το 1997 το ζεύγος Ταυλαρίδη ταξιδεύει στην Ελλάδα. Όχι για διακοπές όμως. Είναι αποφασισμένοι μάνα και πατέρας να αρχίσουν να ψάχνουν. Πρώτη τους προσπάθεια το ληξιαρχείο. Τίποτα εκεί. Ούτε ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, ούτε ληξιαρχική πράξη θανάτου. Στην συνέχεια πάνε στην κλινική των Γιαννιτσών. Τίποτα στο αρχείο τους για το παιδί που γεννήθηκε. Μία νοσοκόμα όμως τους δίνει ένα χειρόγραφο χαρτί, χωρίς σφραγίδα και τους στέλνει στο νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος. Το νοσοκομείο εκδίδει ένα πιστοποιητικό Θανάτου και εκεί σταματά η ληξιαρχική παρουσία του μωρού της Όλγας. Είναι αρκετά αυτά τα έγγραφα να ησυχάσουν την μητέρα; Όχι βέβαια. Ποια μάνα θα σκότωνε μέσα της την αμφιβολία που σήμερα έχει γίνει ελπίδα και έχει θεριέψει μέσα στην καρδιά της Όλγας αλλά και στην καρδιά όλης της οικογένειας. Η επόμενη κίνησή τους ήταν να πάνε στον Ερυθρό Σταυρό και να δώσουν τα στοιχεία που είχαν ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να γίνει. Το ταξίδι τελειώνει και η Όλγα Ταυλαρίδου και ο Άγγελος Ταυλαρίδης επιστρέφουν στην Αυστραλία.
Εν τω μεταξύ το Ίντερνετ έχει αρχίσει να «κερδίζει» τον κόσμο. Οι γιοί της Όλγας αρχίζουν να καταχωρούν όσα η μητέρα τους, τους έχει πει και σε παγκόσμια ευρετήρια υιοθεσίας. Παρά τις προσπάθειές τους δεν έχουν κανένα νέο, μέχρι σήμερα. Το 2003 η Όλγα και ο Άγγελος πάνε πάλι στην Ελλάδα. Από στόμα σε στόμα μαθαίνουν για κάποια γυναίκα που είχε κάνει έρευνες και για άλλες τέτοιες υποθέσεις και την επισκέπτονται. Γνωστό το όνομά της κυρίας αυτής και αναφέρθηκε πολλές φορές στην έρευνα για τα παράνομα υιοθετημένα βρέφη του Αγίου Στυλιανού. Τους ζητά μία προκαταβολή και από τότε εξαφανίζεται. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί της αλλά μάταια. «Η αλήθεια είναι αυτή που θέλουμε να μάθουμε» μου λέει η Όλγα. «Αν το παιδί μου πέθανε θέλω να το μάθω με βεβαιότητα, αν όμως είναι ζωντανό δεν θα σταματήσω ποτέ να ψάχνω. Μέχρι να πεθάνω θα ψάχνω». Συνεχίζει και μου αναφέρει ότι τώρα συζητούν με ένα δικηγόρο και του έστειλαν τα στοιχεία που έχουν προκειμένου αυτός να ξεκινήσει έρευνες.
Το μόνο σημάδι που η Όλγα θυμάται για το παιδί της είναι ένα μελανό σημάδι στα μικρά δάχτυλα του χεριού του και η μόνη ελπίδα που ακόμα καίει την σκέψη της ότι κάποιος, κάπου θα της δώσει μία ευθεία «έστω και σκληρή» όπως λέει η ίδια απάντηση. «Θέλω να ξέρω. Αν δεν μάθω δεν θα ηρεμήσω ποτέ» καταλήγει. Κάνει έκκληση και το μόνο που ζητά είναι αν κάποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει μαζί της στην Αδελαΐδα στο +61 8 83424789 ή στο τηλέφωνο του γιου της Χαράλαμπου Ταυλαρίδη +61 419 335 008 ή στο email tavlaridis@gmail.com.
Πηγή: tavlaridis.com / Ευγενία Παπαδοπούλου
