Κατεβαίνουμε από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, που οδηγεί από τη μονή της Παναγίας Σουμελά και το ξωκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, στις όχθες του ποταμού Πυξίτη. Η θέα είναι μοναδική τόσο των θρησκευτικών μνημείων όσο και της φύσης.
Φύγαμε από την βαβούρα των χτύπων των σφυριών και των μηχανημάτων που ακούγονταν στη μονή Σουμελά για να συναντήσουμε ένα τελείως διαφορετικό κλίμα κάπου στη μέση του δρόμου.
Μια εικόνα πολύ ήρεμη, που έρχεται σε αντίθεση με το άγχος των εργασιών αναστήλωσης της μονής.
Εκεί, ένας εργάτης κάθεται μόνος του δίπλα από ένα φορτηγό. Περιμένει να του κατεβάσουν οι συνάδελφοί του άχρηστα οικοδομικά υλικά από το χώρο των εργασιών, μέσω μια κατασκευής με συρματόσχοινο, και να τα φορτώσει σε αυτό. Μπάζα, σκουπίδια, και κομμάτια από τον ιερό βράχο των Ποντίων, συνθέτουν την εικόνα στον περιβάλλοντα χώρο. Παραδίπλα του υπάρχει μια μικρή αυτοσχέδια σόμπα αναμμένη και μια μια μικρή τσαγιέρα, και πιο ‘κει η πινακίδα του γνωστοποιούσε τις εργασίες που γίνεται. Μπορεί το πόστο της εργασίας του μην είναι επίπονο σωματικά, είναι όμως ψυχικά, καθώς για αρκετές ώρες παραμένει εκεί δίχως παρέα.
Αφού μας προσκάλεσε για τσάι, καθίσαμε μαζί του για λίγα λεπτά, με σκοπό να του «σπάσουμε» λίγο τη μοναξιά. Ίσως να ήμασταν και οι πρώτοι «φίλοι» της ημέρας του. Στιγμές μοναδικές, ανθρώπινες. Φεύγοντας, μας υπέδειξε τα σημεία του βράχου τα οποία έχουν σπάσει οι αναρριχητές.
Βασίλης Καρυοφυλλίδης
