Ο Δεκέμβριος στον Πόντο πήρε το όνομά του από την γιορτή της γέννησης του Χριστού, που θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. Θα τον συναντήσουμε ως Χριστιαννάρ’ στη Σάντα και τη Χαλδία, ενώ ως Σαρανταήμερο στην Ινέπολη, Χριστιενάρη στην Κερασούντα και την Τρίπολη, Χριστιεννάρ’ στα Κοτύωρα,την Τραπεζούντα, τη Σάντα και τη Χαλδία. Στη Ροδόπολη τον έλεγαν Χριστουγεννάρ’.
Την παραμονή των χριστουγέννων σταματούσαν όλοι τις εργασίες τους και συμπλήρωναν τις τελευταίες λεπτομέρειες για τη μεγάλη γιορτή. Τα παιδιά, επίσης, έψελναν τα κάλαντα από σπίτι σε σπίτι. Την επόμενη μέρα όλοι φορούσαν τα καινούργια τους ρούχα και παπούτσια, ετοίμαζαν καλά φαγητά και έβαζαν στο τζάκι το χριστοκούρ’, ένα χοντρό κούτσουρο το οποίο θα έκαιγε για τις τρεις επόμενες μέρες. Τούτες τις μέρες οι Πόντιοι μεριμνούσαν και για τους άπορους της κοινωνίας, προσφέροντας φαγητό.
Η περίοδος από την ημέρα των Χριστουγέννων μέχρι και την ημέρα των Φώτων ονομαζόταν Καλαντόφωτα ή Δωδεκαήμερα. Μέσα σε αυτό το διάστημα, πέρα από τα διάφορα κάλαντα που έψαλαν τα μικρά παιδιά, έβγαιναν στο δρόμο οι Μωμόγεροι ή τα Κοτσαμάνια, το λαϊκό θέατρο του Πόντου.
Μεγάλες γιορτές του μήνα θεωρούνταν επίσης της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου), του Αγίου Σάββας (5 Δεκεμβρίου), του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου), της Αγίας Άννης (9 Δεκεμβρίου), του Αγίου Στεφάνου (27 Δεκεμβρίου), κά.
