Μια διακοπή ρεύματος, γίνεται η αφορμή για μια γιαγιά να διηγηθεί στα εγγόνια της την ιστορία των προγόνων τους —του Ποντιακού Ελληνισμού— μέσα από «ένα αληθινό παραμύθι που ξεκίνησε από τα παράλια του Ευξείνου Πόντου». Αυτή είναι η πρώτη σκηνή στο θεατρικό έργο «Αληθενόν παραμύθ’ ή Τ’ εμέτερον η Ιστορία», που έγραψε η συνταξιούχος δασκάλα Αλκμήνη Θεοδωρίδου και κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις «Εκδόσεις σοφία», με ταυτόχρονη παράθεση του νεοελληνικού κειμένου αριστερά και του ίδιου κειμένου στα δεξιά, στην ποντιακή διάλεκτο.
«Έγραψα το θεατρικό αυτό έργο πριν από πολλά χρόνια όταν χρειάστηκε να ανεβάσω μια παράσταση με τους μαθητές μου με αφορμή την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου».
«Στη συνέχεια, το χειρόγραφο με το θεατρικό έργο, διακινήθηκε από χέρι σε χέρι και ανέβηκε και σε άλλα σχολεία μέχρι τελικά να αποφασίσω να το εκδώσω φέτος» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η συγγραφέας. Η Αλκμήνη Θεοδωρίδου, όπως αναφέρεται άλλωστε στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου της, αγωνίζεται για τη διάσωση και τη διάδοση της ποντιακής διαλέκτου ως φορέα του ποντιακού πολιτισμού. Η σχετική ενασχόλησή της ξεκίνησε το 1987 όταν, ως μέλος του Συλλόγου Ποντίων Μονάχου, ανέλαβε την επιμέλεια του περιοδικού Κρενίν και έκανε εισηγήσεις με θέμα την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού. Το 2007 ξεκίνησε τη διδασκαλία της ποντιακής διαλέκτου στην Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς, όπου είναι και υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας. Σκηνοθέτησε μάλιστα την κωμωδία του Αριστοφάνη Ο Πλούτος, με διασκευή και ελεύθερη απόδοση στην ποντιακή διάλεκτο από την ίδια, έργο που εκδόθηκε με τον τίτλο «Ο Πλούτον» (εκδόσεις Αφοι Κυριακίδη).
«Το θεατρικό μου έργο “Αληθενόν παραμύθ’ ή Τ΄εμέτερον η Ιστορία” είναι προσαρμοσμένο για σχολικές παραστάσεις και θεωρώ ότι μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν βιωματικά την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού. Στο νεοελληνικό κομμάτι έχω βάλει εσκεμμένα και κάποιες φράσεις στα ποντιακά καθώς κάποια παιδιά έχουν ακούσματα από τη γλώσσα», λέει η Θεοδωρίδου. Γεννημένη και μεγαλωμένη στο χωριό Χριστός Σερρών από τη «μάνα-γιαγιά», όπως την αποκαλεί, την «Ελένε», στη μνήμη της οποίας αφιέρωσε το βιβλίο, άκουγε τους συγγενείς της να μιλάνε μόνο ποντιακά. Στο σχολείο άρχισε να διδάσκεται τα νεοελληνικά αλλά διατήρησε άσβεστη την αγάπη για τη μητρική της γλώσσα, τα ποντιακά, κάνοντας αγώνα για τη διάσωσή της. «Η ελληνική γλώσσα είναι ένα δέντρο, με ρίζες τα αρχαία ελληνικά και κλαδιά και φύλλα τις διαλέκτους και τα ιδιώματα, που όπως στη φύση, είναι απαραίτητα γιατί δίνουν οξυγόνο για να ζήσει», τονίζει η Θεοδωρίδου.
Πηγή: amna.gr
