Η πανδημία του Covid-19 που υπάρχει ήδη για περισσότερο από ένα χρόνο διέλυσε την καθημερινότητά μας σε κάθε πτυχή της, δίνοντάς μας σχεδόν καμία δυνατότητα αντίδρασης κυρίως σε προσωπικό επίπεδο. Ένα κομμάτι της ζωής μας που ισοπεδώθηκε για πολλούς λόγους είναι και ο πολιτισμός ο οποίος μέσα από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τον χορό, την μουσική, την ζωγραφική, την γλυπτική και γενικά μέσα από κάθε μορφή τέχνης, πρόσδιδε και προσδίδει στην ζωή μας μια πινελιά χρώματος καθώς και μια αιτία που φέρνει ηρεμία και χαρά.
Θα ήθελα να ασχοληθώ και να σχολιάσω ένα κομμάτι του πολιτισμού στο οποίο μεγάλωσα και γνώρισα μέσω του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Το κομμάτι αυτό ονομάζεται «Πόντος» και αποτελεί κοινό γνώρισμα όλων εμάς από ασχολούμαστε με αυτόν είτε χορευτικά, μουσικά, ακαδημαϊκά είτε ενεργά σε διαφόρους φορείς και συλλόγους.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται την τέχνη και τον πολιτισμό με διαφορετικό τρόπο και γίνεται υποδοχέας τους με διαφορετικό συναίσθημα βασιζόμενος είτε στην ακαδημαϊκή του μόρφωση είτε στις εμπειρίες του.
Ο ποντιακός χώρος αποτελεί για πολλούς ένας χώρος χαράς, χαλάρωσης, μόρφωσης και συναισθημάτων. Πόσοι από εμάς κατέληγαν σε μία πρόβα του Συλλόγου μας είτε σε ένα μουχαπέτι έπειτα από μια κουραστική μέρα στην δουλεία, από μία δύσκολη μέρα σαν μητέρα, από μια δύσκολη μέρα σαν φοιτητής. Πόσοι από εμάς παρά την κούραση της καθημερινότητας σκεφτόμασταν πως δεν θα επηρεαστούμε από τίποτα διότι η μέρα μας θα κλείσει με την παρέα και το τραγούδι. Αυτά είναι που κόπηκαν ξαφνικά και ένα χόμπι μας έμεινε στον πάγο όλων αυτό τον καιρό. Το ερώτημα όμως που θέτω είναι αν τελικά η πανδημία έσβησε ή αναζωπύρωσε την επιθυμία μας για να ξαναβρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ πως η πανδημία ξεκαθάρισε το τοπίο στον ποντιακό χώρο καθώς άνθρωποι που σφετερίζονταν τον ποντιακό πολιτισμό, τα παρατούν σιγά σιγά διότι βλέπουν τα «προνόμιά» τους να εξαφανίζονται ενώ παράλληλα βλέπουμε ένα κύμα νέων, οι οποίοι και με τις τελευταίες εξελίξεις στην κοινωνία μας, δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς για να διαπρέψει η σωστή κουλτούρα και οι αγώνες να συνεχιστούν δίχως ύπαρξη δολιοφθοράς.
Όμως η στέρηση αυτή εγκυμονεί κινδύνους υπερκατανάλωσης και εξευτελισμού του χώρου αυτού διότι μετά την στέρηση έχει παρατηρηθεί ότι κάθε ζωντανός οργανισμός βρίσκεται σε μια κατάσταση λαιμαργίας η οποία αποβαίνει μοιραία για τον ίδιο. Θεωρώ πως η μετα-πανδημική εποχή θα αποτελέσει μια νέα χρυσή εποχή για τον πολιτισμό καθώς μετά τις κατηγορίες και το κίνημα #metoo υπάρχει μια εκκαθάριση στην καλλιτεχνική παντοκρατορία ορισμένων, καθιστώντας την ανάπτυξη και απελευθέρωση του πολιτισμού αναγκαίο μέτρο για την ύπαρξή του. Θεωρώ επίσης πως η νέα πολιτισμική εποχή θα συνδράμει στην δημιουργία αξιομνημόνευτων σύγχρονων ντοκουμέντων στον ποντιακό πολιτισμό με καταγραφές, ηχογραφήσεις, παραστάσεις, ακαδημαϊκή αναγνώριση και ελπίζω στην παγκόσμια σκηνή την διεθνοποίηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Για τον λόγο αυτόν, όλοι εμείς που ζήσαμε μέσα από το φοιτητικό ποντιακό κίνημα καθώς και τον Οργανωμένο ποντιακό χώρο αναμένουμε την επανέναρξη του Πολιτισμού πιο καθαρού και πιο δυναμικού από ποτέ.
Κείμενο: Χαράλαμπος Τερζόπουλος.
