Κάπου έξω, σε ένα σπίτι στο χωριό Σαράχο, στον Όφι του νομού Τραπεζούντας, δεκάδες σελέκια που αντικρίζουμε, μάς φέρνουν στη μνήμη ένα παραδοσιακό δίστιχο: «Σελέκ’ εσελεκίασα, ναϊλί που θα φορτούται…», δηλαδή το βαρύ φορτίο που έφτιαξα, αλίμονο σε αυτόν που θα το φορτωθεί.
Φέρνει στη μνήμη μας εκείνη την ηρωίδα Πόντια γυναίκα, που περιφέρεται στη φύση και φορτούται απάν’ ‘ς ση ράχιαν ατς το σελέκ’, άλλοτε με κλαδιά για να κάψει στην ξυλόσομπα, να μαγειρέψει και να ζεστάνει το σπίτι της, και άλλοτε με χόρτα και άχυρα για να ταΐσει τα ζωντανά της, αυτά που απλόχερα θα της προσφέρουν γάλα για να φτιάξει βούτουρον, μιντζίν, ταν και πόσες άλλες αγνές τροφές.
Μετά από αυτή την επίπονη διαδικασία δεν θα ξεχάσει ούτε τους τετράποδους φίλους της και τα πουλιά, που τους στρώνει ένα «τραπέζι», εκεί, στο παγωμένο Σαράχο, θυμίζοντάς μας πόσο άρρηκτα συνδεδεμένη ήταν και είναι η ζωή των ανθρώπων στον Πόντο με τη φύση. Μια κίνηση τόσο απλή αλλά συνάμα τόσο δυνατή…
Βασίλης Καρυοφυλλίδης
