«Ναϊλί εσέν καμέντζα μάνα… τι θα περάσεις από τώρα και στο εξής». Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις της Κούλας, της μητέρας της Ελένης Τοπαλουδη προς την Ποντία Μελίνα Κακουλίδου, μητέρα του δολοφονημένου 19χρονου Αλκιβιάδη Καμπανού.
Σε ραδιοφωνική της συνέντευξη στην ΕΡΤ Ορεστιάδας, η μητέρα της δολοφονημένης Ελένης Τοπαλούδη, περιέγραψε πως δέχτηκε αίτημα φιλίας στο Facebook από τη μητέρα του νέου άνδρα που βρήκε τον θάνατο από σεσημασμένο, σκληροπυρηνικό χούλιγκαν της Θεσσαλονίκης.
Χθες το πρωί βλέπω να μου ‘ρχεται αίτημα φιλίας στο facebook. Το ανοίγω και βλέπω μια μαύρη κορδέλα, πού να φανταστώ ότι ήταν η μάνα του Αλκιβιάδη. Ανοίγω, μπαίνω στο προφίλ (…) τρελάθηκα όταν κατάλαβα ποια είναι κι όταν μου έστειλα το πρώτο μήνυμα.
«Σου λέει η μάνα της Ελένης, και έζησε όλη αυτή τη φρίκη, αισθάνθηκε αυτή την ανάγκη να μου γράψει. Και μετά άρχισα να της στέλνω, να της γράφω και να την παρηγορώ γιατί ξέρω τι θα περάσει από τώρα και στο εξής (….) Προσπάθησα να σκεφτώ πώς ήμουν εγώ εκείνες τις ημέρες. Μόνο σκοτάδι έχω από τότε στο μυαλό μου. Μόνο θυμάμαι ένα άσπρο φέρετρο που φέρανε και έκλαιγα πάνω από αυτό. Ούτε νεκροφίλησα το παιδί μου (…) Με είχανε χαπακώσει με τα ηρεμιστικά χάπια και ήμουν σαν ένα φυτό, σαν ένα φάντασμα που αλλού πατούσε κι άλλου βρισκότανε. Και σκοτάδι, μαυρίλα είχε καλύψει τον εγκέφαλό μου.
Τίποτα δεν θυμάμαι, τίποτα. Μόνο ένα λευκό φέρετρο και στον τάφο του παιδιού μου που είδα ένα χαντάκι ανοιγμένο που θα βάζανε μέσα το παιδί μου. Το στείλανε να ζει μέσα σε ένα λάκκο. Και σηκώθηκα, έφυγα και φώναξα δυνατά «σιγά το θέαμα» και τσίριζα μόνη κι ήρθανε από πίσω κάποιοι φίλοι μου, μ’ αγκαλιάσανε και κλαίγαμε μαζί.»
Η μητέρα της Ελένης έγραψε στο μήνυμα της προς την Μελίνα Κακουλίδου:
«… Ξαφνικά σε ρίχνουν σ’ έναν μαύρο ωκεανό και κάνεις χιλιάδες προσπάθειες να ανέβεις αλλά συνεχώς βουλιάζεις, βουλιάζεις και ποτέ δε θα μπορείς ελεύθερα να κολυμπάς, να επιπλέεις – Μελίνα μου (τεμέτερον Σιμέλα), χαροκαμένη μάνα, κλάψε το παιδάκι σου, αγκάλιασέ το, φίλησέ το, νανούρισέ το, πες του ό,τι δεν πρόλαβες να του πεις κι αποχαιρέτησέ το… Ρούφηξε τα πάντα από τη μορφή του αδικοχαμένου παιδιού σου και σφήνωσέ τα, αποτύπωσέ τα σε όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου σου… Από τώρα και στο εξής θα τον κουβαλάς τον Άλκη σου μέσα στην ψυχούλα σου και στην καρδούλα σου… Δολοφόνοι του Άλκη, η κατάρα μας να πέσει πάνω στα κεφάλια σας. Ο άδικος χαμός αυτού του αγοριού να γίνει ο εφιάλτης σας. Μαυροντύσατε μια οικογένεια που δεν σας έφταιξε σε τίποτα. Αγουρόπον μικρόν, Καλόν Παράδεισον να έχς!
Κούλα – Γιάννης»
