Ο πόνος του Πόντου… Ο πόνος της ξενιτειάς… Του ξεριζωμού… Ο πόνος της μνήμης… Οι μαρτυρίες των προγόνων μας από τη μαύρη, αυτή, περίοδο, μας γεμίζουν θλίψη και θυμό… Και τα μάτια πλημμυρίζουν δάκρυα…
Ακολουθεί απόσπασμα από ανέκδοτο παιδικό διήγημα για τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου
«…και ο παππούς συνέχισε λέγοντας:
-Μην λυπάσαι τόσο, παιδί μου. Είμαστε δυνατή ράτσα εμείς. Δεν το βάλαμε κάτω. Τον πόνο μας τον κάναμε τραγούδι και τον καημό μας μουσική που τον παίζει η λύρα μας.
Εδώ, σ΄ αυτό το χωρίο, στήσαμε ξανά τα σπιτικά μας. Στήσαμε ξανά τη ζωή μας που συνεχίστηκε μέσα από τα παιδιά μας, μέσα από τα εγγόνια μας, μέσα από εσάς. Προκόψαμε, δόξα τω Θεώ. Ζήσαμε καλά.
Ακόμα όμως με πονά που δεν μπόρεσα ούτε μια φορά να πάω πίσω στην Πατρίδα, να φιλήσω το χώμα της και να φέρω εδώ μια χούφτα χώμα, να με συντροφεύσει στην στερνή μου κατοικία…»
Πηγή:momyof6.wordpress.com/Αλεξάνδρα Χοροζίδου
