Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης οι εκδηλώσεις του ελληνισμού είναι σχεδόν οι ίδιες. Είτε στον Πόντο, είτε στο Σούλι, είτε στη Μακεδονία, είτε στην Κρήτη, ο ελληνισμός προτιμά το ολοκαύτωμα από την ατίμωση.
Έτσι έγινε και στην περιοχή της Πάφρας, όπου 30 Ελληνοπούλες κλείστηκαν σε ένα κάστρο που ήταν χτισμένο το 650 πΧ, σε ένα πελώριο βράχο ύψους 150 μέτρων κοντά στις εκβολές του ποταμού Άλυ (σημερινό Κιζίλ Ιρμάκ).
Το 1680 ίσχυε το καθεστώς των Τερεπέγηδων και στα χρόνια αυτά έγιναν οι πιο βάρβαρες προσπάθειες εξισλαμισμού και μεταγλωττισμού των χριστιανικών και ειδικά των ελληνικών πληθυσμών.
Την εποχή εκείνη, στο κάστρο αυτό οι 30 νέες ανέβηκαν στην κορυφή του κάστρου και χορεύοντας έπεσαν η μια μετά την άλλη στο γκρεμό, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Η πράξη αυτή των κοριτσιώ ν της Πάφρας προηγείται από αυτή των γυναικών του Ζαλόγγου και αποτελεί την πιο τραγική μορφή αντίστασης των θυγατέρων του ποντιακού ελληνισμού.
Μόνο σε μια μέρα, αναφέρουν ιστορικοί συγγραφείς, όπως οι Δημοσθένης Οικονομίδης και Απόστολος Βακαλόπουλος, οι Τούρκοι δήμιοι έκοψαν 1.500 γλώσσες Ελλήνων των περιοχών Πάφρας – Αμισού, που μέχρι τότε μιλούσαν την αρχαία αττική και ιωνική διάλεκτο, ενώ από τότε οι συμπατριώτες τους αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται δίγλωσσοι άγγλωσσοι, με αποτέλεσμα να γίνουν τουρκόφωνοι, ενώ διατήρησαν την ελληνική συνείδηση, ταυτότητα, αλλά και την πίστη τους.
Πηγή: Αχχιλέας Ανθεμίδης, «Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του ποντιακού ελληνισμού 1912-1924»
