Η συγκεκριμένη μαρτυρία είναι από το αρχείο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, όπου καταγράφουν τις τραγικές μαρτυρίες των προσφύγων της πρώτης γενιάς που επέζησαν και έφτασαν στην Ελλάδα.
Ακολουθεί η μαρτυρία:
«Η αδερφή μου έμεινε στην Τουρκία. Η αδερφή μου πιάστηκε όταν σταμάτησε ο πόλεμος με τους Τούρκους. Ήρθε ο τουρκικός στρατός στο Νεπιέν όπου ήμασταν. Στο Νεπιέν είχε ένα δρόμο που πήγαινε στην Πάφρα. Ήρθε ένας αξιωματικός και λέει: «Αφήστε με να περάσω». Έγινε ανακωχή. Αλλά οι Παφραλήδες δεν έφυγαν. Πιάστηκαν στη μάχη. Εκεί στη μάχη πιάστηκε αιχμάλωτη η αδερφή μου, λίγων χρόνων κοριτσάκι. Ένας φούρναρης από το Καβάκ την πήρε και την υιοθέτησε. Την μεγάλωσε και σαν παιδί του την πάντρεψε.
Το 1961 που πήγα στη Σαμψούντα τη βρήκα. Έχει τρία κοριτσάκια και ένα αγόρι. Το αγόρι τελείωσε το γυμνάσιο και υπηρετεί στρατιώτης στα Άδανα. Το μεγάλο κορίτσι μου ζήτησε πληροφορίες για τη γενιά μας, τον παππού, τη γιαγιά και τα αδέρφια της μητέρας της. Όλοι όμως σκοτώθηκαν. Στο τέλος μου λέει: «Αχ θείο. Η μητέρα μας ήταν Ελληνίδα κι έγινε Τουρκάλα. Εμείς τι θα απογίνουμε;»
Πηγή: Από το βιβλίο «Γ ‘ Πανελλήνιο Συνέδριο Εθνικής Αυτογνωσίας», Βέροια 1996
