Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αυτοί που δεν έπαιζαν χαρτιά στο καφενείο, μικροί και μεγάλοι, μουτζούρωναν τα πρόσωπά τους με μανέαν (κάπνα από τα τζάκια ή τα μαγειρικά σκεύη), έβαζαν ανάποδα τα ρούχα τους και μυστικά, εκεί που κάνανε παρακάθ’ οι χωριανοί περιμένοντας το νέο έτος, άνοιγαν οι μανωμέν’ (οι μουτζουρωμένοι) ξαφνικά τις πόρτες, έριχναν μέσα μια τσάντα και την έκλειναν.
Αυτοί που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν τίνος να είναι η τσάντα και ποιοι να είναι οι μουτζουρωμένοι. Πολλές φορές δεν το μάθαιναν.
Οι μέσα στο σπίτι και κυρίως η οικοδέσποινα, ήταν υποχρεωμένοι να βάλουν στην τσάντα ό,τι καλά διέθετε το σπίτι, όπως: κολόθια (μικρό ψωμάκι που το έφτιαχναν τις μέρες των γιορτών), κάστανα και μανταρίνια.
Μερικοί, που αναγνώριζαν τη τσάντα, έβαζαν μέσα, για πλάκα και κουσκούρια (κοπριά ζώων).
Μετά η οικοδέσποινα χτύπαγε την πόρτα από μέσα, οι μουτζουρωμένοι την άνοιγαν απότομα, έπαιρναν τη τσάντα και έφευγαν. Συνέχιζαν να γυρνούν από σπίτι σε σπίτι μέχρι να αλλάξει ο χρόνος.
Οι κάτοικοι του χωριού περίμεναν αυτή την επίσκεψη από τους μουτζουρωμένους. Αν κάποια φορά δεν τους επισκεπτόταν το θεωρούσαν υποτιμητικό, τους έπιανε παράπονο και έλεγαν «’ς σ’ εμέν κάνεις ‘ κ’ έρθεν, κανείς ‘ κι’ θέλ’ με».
Πληροφοριοδότης είναι ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, με καταγωγή από το χωριό Αζάτ, της περιοχής του Καρς.
Η μαρτυρία έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο, Λαογραφικά Πόντου, Απ όσα μου είπαν και…άλλα
