Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ποντιακής Νεολαίας Αττικής (ΕΠΟΝΑ), κατέθεσαν χθες το απόγευμα μερικά λουλούδια, ως ελάχιστο φόρο τιμής, στο μνημείο των γενοκτονημένων προσκόπων του Αϊδινίου στην Νίκαια.
Η ιστορία των προσκόπων και του τοπικού έφορού τους, Νίκου Αυγερίδη
Πριν από 99 χρόνια, στις 18/6/1919, οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη —τοπικό έφορο των Ελλήνων προσκόπων— που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Εύδονα.
Ο Αντνάν Μεντερές —αξιωματικός του ιππικού της Τουρκίας— ζητά από τον Αυγερίδη να απαρνηθεί τον εθνισμό του. Αυτός του απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και τότε ο αξιωματικός τού βγάζει με το ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται και η απάντηση επίσης. Τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Εύδονα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.
Τρεις ημέρες νωρίτερα ο Νίκος Αυγερίδης, μαζί με δεκάδες ανήλικα παιδιά και τους αρχηγούς τους που φορούν γαλάζια μαντήλια, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους και προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους που υποφέρουν, Έλληνες και Τούρκους. Γλιτώνουν από φλεγόμενα σπίτια δεκάδες Τουρκάλες και μωρά, φροντίζουν αδιάκριτα τραυματίες και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι η μόνη οργανωμένη ομάδα που συντρέχει τον πληθυσμό.
Ο Νίκος Αυγερίδης δεν πήρε ντουφέκι να σκοτώσει, δεν βίασε, δεν βασάνισε, φόρεσε το γαλάζιο μαντήλι του και έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί. «Να βοηθά κάθε άνθρωπο, σε κάθε περίσταση».
Η οικογένειά του μπορεί να εκτελέστηκε σε μια ελληνική εκκλησία, στην αρμένικη ή στις σπηλιές του Τσακίρογλου που έγινε η τελική σφαγή. Δεν πήγε να τους σώσει, δεν κοίταξε καν να σώσει τον εαυτό του ούτε προσέφυγε σε ξένη πρεσβεία.
Έσωσε πολλούς περισσότερους, Έλληνες και Τούρκους άμαχους, με όπλο τον ανθρωπισμό και την πίστη για προσφορά στο συνάνθρωπο κόντρα σε κάθε έννοια εθνικισμού, ακόμα και στο ανίκητο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Με πληροφορίες απο το protagon.gr.
