Από την μοναδική οπτική γωνία που μου δίνει το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, η πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε Αθήνα και Κομοτηνή επιβεβαίωσε πολλά χωρίς να αποκαλύψει όμως τίποτα. Επιβεβαίωσε την πλήρη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής στρατηγικής του καθεστώτος του ΑΚΡ αλλά και τον χαμό μίας ακόμη ευκαιρίας από πλευράς Ελλαδικού κράτους να θέσει στο τραπέζι το θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον ίδιο τον θύτη, το τουρκικό κράτος.
Η επίσκεψη ουσιαστικά ξεκίνησε με την συνέντευξη του «Σουλτάνου» στον κ. Αλέξη Παπαχελά, την οποία παρακολούθησα εξ ολοκλήρου μέσω διαδικτύου. Από εκείνη την στιγμή, χωρίς να έχει πατήσει πόδι επί ελεύθερου ελληνικού εδάφους, καθόρισε ολόκληρη την θεματολογία της συζήτησης: η θέση της μουσουλμανικής μειονότητας στην ελεύθερη Θράκη (και κατ’ επέκταση στην Ευρώπη) και Συνθήκη της Λωζάννης.
Η επίσκεψη δεν αναφέρθηκε στα αυστραλιανά ΜΜΕ πέρα από τα ομογενειακά.
Αυτό παρά το γεγονός ότι ο αυστραλιανός τύπος έχει δώσει ιδιαίτερη προβολή στις δηλώσεις του Προέδρου για το θέμα των Ιεροσολύμων και το γεγονός ότι η Άγκυρα είναι επίσημα ο μεγαλύτερος διώκτης ελεύθερης δημοσιογραφίας στον κόσμο: από τους 348 φυλακισμένους δημοσιογράφους παγκόσμιος, οι 100 είναι σε τουρκικές φυλακές.
Η συνεχής αναφορά σε «αναθεώρηση» της Συνθήκης της Λωζάννης από τουρκικής πλευράς έχει στρατηγικό σκοπό να στρέψει τα βλέμματα της Ελλάδος και της διεθνούς κοινότητας δυτικά. Μακριά δηλαδή από τα εγκλήματα τα οποία πράττει καθημερινώς στην χώρα του, στην Συρία, στο Ιράκ και αλλού.
Η πρόσφατη απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ να αναγνωρίσει τα Ιεροσόλυμα ως πρωτεύουσα του Ισραήλ προκηρύττει ριζικές γεωστρατηγικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή. Ο «Σουλτάνος» προσπαθεί –αδέξια κατά την γνώμη μου– να ωφεληθεί από τις αλλαγές αυτές ενώ ταυτόχρονα τις τρέμει.
Η επίσκεψη του Ρετζέπ Εφέντη κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα που ήθελε ο ίδιος για εσωτερική αλλά και εξωτερική κατανάλωση. Θέματα τα οποία τα βλέπει αδιέξοδα –Κύπρος, γενοκτονίες γηγενών πληθυσμών της ανατολικής Θράκης, Ανατολίας και Μεσοποταμίας και άλλα– πέρασαν ασχολίαστα -τουλάχιστον στις επίσημες ανακοινώσεις.
Η γενοκτονία είναι όρος νομικός, δεν είναι ούτε πολιτικός, ούτε ιστορικός. Η γενοκτονία αποτελεί έγκλημα εναντίον ενός άλλου λαού. Τη στιγμή που ο ακαδημαϊκός κόσμος –νομικοί, ιστορικοί, πολιτικοί επιστήμονες, γενοκτολόγοι– έχουν αποφασίσει ότι οι εμπειρίες των Ελλήνων κατά την περίοδο 1914-1924 συνιστούν γενοκτονία, το ελλαδικό κράτος έχει νομική και ηθική υποχρέωση να διεκδικήσει πρώτα την αναγνώριση των γενοκτονιών των γηγενών πληθυσμών, και έπειτα των εδαφών που ελέγχονται από το σημερινό τουρκικό κράτος, από το ίδιο το τουρκικό κράτος με το οποίο συνομιλεί.
Από τη στιγμή που οι Πόντιοι, οι Μικρασιάτες, οι Καππαδόκες, οι Θρακιώτες, οι Ίμβριοι, οι Τενέδιοι, οι Κωνσταντινουπολίτες, οι Κύπριοι, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, οι Γεζίντι και όλοι αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν το ανθρώπινο δικαίωμα στην μνήμη και στην δικαιοσύνη απαιτούν τη δικαίωση της αναγνώρισης από το τουρκικό κράτος –σαν πρώτο βήμα– τότε το ελλαδικό κράτος έχει νομική υποχρέωση να το διεκδικήσει.
Η δολοφονία από πρόθεση είναι έγκλημα, είτε το θύμα είναι ένα, είτε τα θύματα είναι τρία εκατομμύρια.
Εδώ στην μακρινή Αυστραλία –στους «Αντίποδες»– δίνουμε σκληρή μάχη υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ελληνισμού. Σε συνεργασία με τις κοινότητες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και άλλων, πιέζουμε τον πολιτικό κόσμο της χώρας στην οποία ζούμε για αναγνώριση των γενοκτονιών σε κάθε πτυχή της κοινωνίας: κοινοβούλια, δημοτικά συμβούλια, εκπαιδευτικά συστήματα, και άλλα. Το έργο μας έχει σημειώσει σημαντικές νίκες τα τελευταία χρόνια.
Δεν μας διευκολύνει όμως καθόλου η σιγή του ελλαδικού κράτους όταν παρουσιάζονται ευκαιρίες για ανάπτυξη του θέματος σε διμερές επίπεδο, όπως με την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου Ερντογάν.
Η τύχη μας βρίσκεται στα χέρια μας. Το μέλλον μας δεν θα το κρίνουν μόνο οι κινήσεις και αποφάσεις της Άγκυρας και του Ερντογάν αλλά και οι δικές μας. Αυτό το οποίο χρειάζεται πάνω από όλα είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας εθνικής ελληνικής στρατηγικής. Μία στρατηγική η οποία θα αποφασιστεί από το ελλαδικό κράτος, το κυπριακό κράτος, τους ελλαδίτες και κύπριους πολίτες (δια μέσω εκλογών) ΚΑΙ του οργανωμένου ελληνισμού της διασποράς.
Θέματα όπως η αναγνώριση των εγκλημάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των άλλων γενοκτονιών, τα εγκλήματα στις μαρτυρικές Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, Κύπρο, και αλλού αποτελούν «περασμένα ξεχασμένα» ΜΟΝΟ εάν εμείς, οι Έλληνες (πολίτες και μη) το επιτρέψουμε.
Δρ Παναγιώτης Διαμάντης
Γενοκτολόγος – Ιστορικός
Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Σίδνεϋ Αυστραλίας
