ΕΝΑΣ ΑΠΟ τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Οργανωτική Επιτροπή για τις εκδηλώσεις της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι και ο κ. Μιχάλης Παπαδόπουλος.
Πρώην πρόεδρος στον Πολιτιστικό Σύλλογο Καλλιφύτου, ασχολείται με τα έθιμα της Καλλιφύτου και ιδιαιτέρως με τον Πόντο και είναι από τους ανθρώπους που κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια για την ανάδειξη της ιστορίας του Πόντου και όχι μόνο.
Ο κ. Μιχάλης Παπαδόπουλος, ευγενώς δέχθηκε να μιλήσει στον «Π.Τ.» για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, στέλνοντας το δικό του μήνυμα για την Ημέρα Μνήμης, για μια από τις σημαντικότερες ημερομηνίες του Ελληνισμού.
Όπως αναφέρει αρχικά, «κάθε χρόνο τιμούμε τη μνήμη όλων αυτών που ξεριζώθηκαν, εξορίστηκαν, βιάστηκαν, απαγχονίστηκαν, σφαγιάστηκαν. Κατά έναν υπολογισμό είναι 353.000 ψυχές, όμως πιστεύουμε ότι είναι πολλοί περισσότεροι.
Πολλοί απ’ αυτούς έμειναν άταφοι, πολλοί απ’ αυτούς δεν διαβάστηκαν καθώς ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί από παπά και τα λείψανά τους έμειναν σπαρμένα σε όλη τη διαδρομή από τον τόπο καταγωγής τους μέχρι τα βάθη της Ανατολίας».
«Δεν ζητάμε εκδίκηση»
Όπως σημειώνει, «για όλους αυτούς, είναι ένα χρέος, μια τιμή, γιατί πρέπει να τους θυμόμαστε. Δεν ζητάμε εκδίκηση από κανέναν. Εμείς ζητάμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας από την Τουρκία και ίσως έτσι να έχει πιο σύγχρονο και πιο προοδευτικό μέλλον μπροστά της. Και πολύ περισσότερο βέβαια, να μην γίνονται γενοκτονίες από άλλους λαούς. Γιατί στον κόσμο μας ακόμα και σήμερα οι γενοκτονίες συνεχίζονται. Βλέπουμε τι γίνεται και στο Βορρά και στο Νότο και μέσα στην Τουρκία, στο Κουρδιστάν, στην Αρμενία και αλλού. Δυστυχώς συνεχίζονται ακόμα και σήμερα τέτοια εγκλήματα και δεν τιμωρούνται, γι’ αυτό και δεν θα σταματήσουν ποτέ».
«Είναι χρέος μας»
Αυτό που επισημαίνει κυρίως ο κ. Μιχάλης Παπαδόπουλος, είναι το χρέος. «Είναι ένα χρέος προς τους προγόνους μας και ειδικά για εμάς που ζήσαμε με την πρώτη γενιά που μεγαλώσαμε και τ’ ακούγαμε καθημερινά.
Κατάγομαι από την Καλλίφυτο. Η Καλλίφυτος ήταν ένα καπνοχώρι. Και ξέρετε, το χειμώνα στο παστάλιασμα, έλεγαν ιστορίες. Βέβαια απέφευγαν να μπουν σε λεπτομέρειες σ’ εμάς τα παιδιά, για να μην μας μεταδώσουν πόνο και δυστυχία και πάντα έφταναν μέχρι ένα σημείο. Κι όταν τους παροτρύναμε να πουν κι άλλα, σταματούσαν. Δεν ήθελαν να θυμούνται τα θλιβερά γεγονότα».
Σημειώνει ακόμα ότι «πολλοί απ’ αυτούς ήταν εγγράμματοι. Τότε όποιος έβγαζε Γυμνάσιο ήξερε λατινικά, γαλλικά και άλλα. Οι δυο παππούδες μου που ήρθαν εδώ τότε, ήταν δάσκαλοι. Και επειδή τότε ο καπνός είχε αξία, δεν δήλωσαν δάσκαλοι και έγιναν καπνάδες στην Καλλίφυτο.
Εμείς μεγαλώσαμε μ’ αυτούς, μάθαμε απ’ αυτούς, διδαχθήκαμε απ’ αυτούς. Και ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ξέρουμε ότι όταν συναντηθούμε μ’ αυτούς, θα μας ρωτήσουν τι κάναμε. Εμείς πρέπει να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας και να τους πούμε ότι κάναμε αυτό που μας μάθατε».
Πηγή : proinos-typos.gr
