Η μαρτυρία που ακολουθεί ανήκει στον Κυριάκο Ποιμενίδη, ο οποίος γεννήθηκε στο Καβάκ και αναγκάστηκε μετά τη Γενοκτονία να φύγει από εκεί και να φτάσει, βαδίζοντας επί δύο μήνες, στο Κορκσίν. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών άρχισε η οδύσσειά του. Καραμάν Μαράσι, Αντιόχεια, Χαλέπιο, Τρίπολη και από εκεί με το καράβι στο Μεσολόγγι. Στη συνέχεια, αφού πέρασε από το Αιγαίο, τη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα, το Κατάχλωμο και τα Σέρβια, κατέληξε στον Εύοσμο.
Ακολουθεί η μαρτυρία του:
«Έβλεπα από το παράθυρο που μετέφεραν τους Ρωμιούς από το διοικήτηριο προς το σχολείο. Τότε ακούστηκε μια πιστολιά και στη συνέχεια κι άλλες. Φαίνεται ότι ήταν το σύνθημα και άρχισαν να ρίχνουν στο ψαχνό. Δεν άντεξα και πήγα μέχρι το κρεβάτι μου. Έκλεισα τα αυτιά μου για να μην ακούω. Έπειτα αποκοιμήθηκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Την επόμενη πήγα στο παράθυρο και είδα τους νεκρούς που τους μετέφεραν με τα κάρα. Ήταν ένα πρωινό τον Ιούνιο του 1920 στο Καβάκ της Σαμψούντας και πήγαινα τότε τρίτη δημοτικού».
Πηγή: Βιβλίο: Αλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού, ο Ηρωικός Πόντος
