H Δέσποινα Βανδή ακύρωσε συναυλία στην Τουρκία γιατί οι διοργανωτές ανήρτησαν αφίσα του Μουσταφά Κεμάλ.
Συγκεκριμένα, τη συναυλία διοργάνωνε το Τουρκικό Ίδρυμα Παιδείας (TEV).
Η ίδια σε ανάρτησή της στο Instagram ανέφερε για το περιστατικό ότι την ευθύνη φέρει εξ ολοκλήρου το TEV, καθώς «μονομερώς αποφάσισε να αλλάξει τον χαρακτήρα της εκδήλωσης ως συναυλία και του έδωσε πολιτικό χαρακτήρα, ενώ δεν είχαμε συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο.
Ως εκ τούτου η συμμετοχή μου στη συναυλία δεν ήταν δυνατή».
Το Σωματείο Δράσης Νίκος Καπετανίδης εξέδωσε δελτίο τύπου στο οποίο αναφέρεται στο περιστατικό, δίνοντας τα εύσημα στην τραγουδίστρια.
Αναλυτικά το δελτίο τύπου:
«Η εκ Νικόπολης Πόντου καταγόμενη Δέσποινα Μαλέα- Μαρουφίδου , κατά κόσμον Βανδή, γνωστή λαϊκή τραγουδίστρια της Ελληνικής σκηνής ήρε την ντροπή πολλών παραγόντων του δημοσίου βίου της χώρας μας , αρνούμενη να εμφανιστεί σε σκηνή στην Κρήνη της Μικράς Ασίας ( Τσεσμέ) υπό το βλέμμα του δολοφόνου Κεμάλ Μουσταφά και της Τουρκικής Ημισελήνου σε συναυλία φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Οι αντιδράσεις της εκεί τοπικής αυτοδιοίκησης εναντίον της απέδειξαν ότι οι Τούρκοι κατά μεγίστη πλειοψηφία πλην Κούρδων και κάποιων άλλων ακόμα φωτισμένων Αριστερών των φυλακών, πετούν στον κάλαθο των αχρήστων την περίφημη ρήση :
«Οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν,για όλα φταίνε οι πολιτικοί».
Η τοπική Δημαρχία απαίτησε την εκδίωξη της Ελληνίδας τραγουδίστριας από την πόλη και απορεί κανείς πώς δεν ζήτησε την σύλληψη και την φυλάκιση της ισοβίως για την προσβολή του «Πατέρα όλων των Τούρκων» του Σταχτή Γκρίζου Λύκου δηλαδή που η πορεία του βαρύνεται με εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας από το 1919 μέχρι το θάνατο του το 1938.
Τι θέλει λοιπόν η «τουρκική κοινωνία των πολιτών» την οποία τόσο υμνούν εγχώριες φωνές κατευνασμού;
( Εξαίρεση οι Κούρδοι και η Αριστερά της φυλακής τύπου F).
Να αποδεχτούμε εμείς οι απόγονοι των θυμάτων του Κεμάλ Μουσταφά και του Τοπάλ Οσμάν το Τουρκικό αφήγημα.
Ότι δηλαδή εμείς οι Έλληνες είμαστε οι υπαίτιοι των συμβάντων,οι φιλεύσπλαχνοι Τούρκοι τα αφήνουν στην άκρη τα «παλιά» υπέρ της Ειρήνης και εμπεδώνουμε την Φιλία στις «δύο πλευρές του Αιγαίου».
Όταν όμως σε μια απρόσμενη εξέλιξη μια επαγγελματίας προχωρά στο αδιανόητο,να τρώσει δηλαδή το συστημικό Ελληνοτουρκικό αφήγημα του 1930 , κατά παράδοξο τρόπο καθώς η καλλιτέχνης δεν είναι πολιτικό πρόσωπο και ανήκει σε έναν σκληρό επαγγελματικό τομέα , προκαλώντας μείζονα έκπληξη τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Αθήνα για την στάση της,τα πράγματα τίθενται στην αληθινή τους διάσταση:
Οι Τούρκοι εν χορώ ωρύονται και ζητούν την «κεφαλή επί πίνακι» της αυθάδους αοιδού και η Αθήνα?
Θα την καλύψει;
Ιδού η απορία!!!»
