Ένα ακόμα παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά στον Πόντο, κυρίως το χειμώνα, διότι δεν μπορούσαν να βγουν έξω, ήταν το ασίχ’ ή αλλιώς αλτσίχ’. Το ασίχ’ ήταν ένα κόκαλο, συγκεκριμένα το κότσι από γουρούνι, μοσχάρι ή αρνί. Η κάθε πλευρά του είχε και μια ονομασία. Συγκεκριμένα, η μια πλευρά ήταν ο «βασιλέας», η αντίθετη ο «βεζίρτς», η καμπυλωτή ο «ψωμάς» και η βαθουλωτή ο «κλέφτες».
Το παιχνίδι παιζόταν από τρία και περισσότερα άτομα, τα οποία κάθονταν κυκλικά και ξεκινούσαν ρίχνοντας το κόκαλο διαδοχικά, ώστε να καταλήξουν στους ρόλους. Πρώτα έριχναν για το ποιός θα πάρει το τίτλο του «βασιλέα», ο οποίος κρατούσε ως σύμβολο εξουσίας ένα ραβδί και στη συνέχεια για το ποιός θα ήταν ο βεζίρης, ο οποίος κρατούσε, με τη σειρά του, ένα λουρί από παντελόνι.
Μόλις αυτοί οι ρόλοι κατανέμονταν, ξεκινούσε το παιχνίδι. Αν ο πρώτος που έριχνε έφερνε την πλευρά του κλέφτη, ο βασιλιάς διέταζε τον βεζίρη να τον χτυπήσει με το λουρί στις παλάμες, ενώ αν έφερνε την πλευρά του βασιλιά, έπαιρνε το ραβδί από τον ήδη υπάρχων βασιλέα και έπαιρνε εκείνος το ρόλο αυτό. Παρομοίως αν έφερνε την πλευρά του βεζίρη, έπαιρνε το λουρί από τον ήδη υπάρχων βεζίρη, ενώ αν έφερνε «ψωμά», δεν συνέβαινε τίποτα και το παιχνίδι συνεχιζόταν με τον επόμενο παίκτη.
Σε περίπτωση που το κόκαλο στεκόταν όρθιο, τότε τα παιδιά φώναζαν «τίκια» ή «τρόγκολος» και ξανάριχνε ο ίδιος παίκτης.
