Ο Παναγιώτης Τανιμανίδης στο βιβλίο του «Αντάρτικο στον Πόντο» (σελίδα 56), γράφει για ένα συγκινητικό γεγονός.
«Από τη φυλακή του Νικσάρ (Νεοκαισάρειας) Η γυναίκα του Θεοχάρη Δεληγιαννίδη κάθε μέρα σκεφτόταν πως θα μπορέσει να δραπετεύσει μαζί με το μωρό της.
Μια μέρα το αποφάσισε και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει, η γυναίκα του εξαδέλφου της δεν την άφηνε να πάρει το μωρό, για να μην φύγει.
«Αν χαθούμε, θα χαθούμε όλες μαζί», της έλεγε.
Όταν είδε η Αργυρώ ότι δεν την αφήνουν να φύγει με το μωρό της, το εγκατέλειψε και δραπέτευσε, λέγοντας στη συγγενή της: «Εσύ θα έχεις την αμαρτία που αφήνω το παιδί μου».
Η Αργυρώ με την πεθερά της ταλαιπωρήθηκαν ώσπου να συναντηθούν με τον Θεοχάρη και τελικά να επιστρέψουν στην Ελλάδα, χωρίς το πρωτότοκο παιδί τους. Το παιδί το είχαν πάρει οι Τούρκοι, το μεγάλωσαν και το τουρκέψανε. Παντρεύτηκε με μια Τουρκάλα και έφερε στον κόσμο 8 παιδιά, που δεν έμαθαν ποτέ πως ο πατέρας τους ήταν Έλληνας.
Χιλιάδες Έλληνες κάτω από την τουρκική τυραννία πολιτογραφήθηκαν Τούρκοι.
Κάποτε, μετά το 1968, ο Θεοχάρης Δεληγιαννίδης πήγε δύο ταξίδια στον Πόντο και ψάχνοντας και ρωτώντας βρήκε το γιο του μέσα σε μια καλύβα και σε άθλια κατάσταση.
Έντυσε τα κουρελιασμένα εγγόνια του, με δάκρυα και αγάπη. Στην ψυχή του γιου του είχε ξυπνήσει η ελληνική συνείδηση και ήθελε να έρθει στην Ελλάδα, αλλά δεν τα κατάφερε. Η μάνα του, που πέθανε το 1926 αφήνοντας αλλά δύο παιδιά στον άνδρα της, ποτέ δεν έμαθε για το παιδί της αν ζει και που βρίσκεται».
Γιώργος Στυλιανίδης
