Από του χρόνου την ομίχλη σε κοιτώ του Πόντου αγαπημένη.
Φωτιές που με καίνε, οι πληγωμένες σου θύμησες! Και πάνω στην ορφάνια μας – τη δική σου και τη δική μου- έωλος στη σιωπή του αδυσώπητου χρόνου.
Στις ανεπούλωτες πληγές σου τη ζωή μου μετρώ βήμα- βήμα. Μια ζωή που απόμεινε γαντζωμένη από χρόνια στου σπιτιού μου το δώμα, στης αυλής μου τη βυσσινιά, αχ και να την πότιζα με τα δάκρυα μου.
Στης γειτονίας μου το στενό δρομάκι απόμεινε η μνήμη μου κι ακόμα εκεί- πάντα εκει- σεργιανάει.
Εκεί σ’ αποζητώ, πατρίδα πανέμορφη! Εκεί στου Πόντου τα πανάρχαια χώματα σας ακολουθώ χρόνια τώρα, αλησμόνητες πατρίδες, -«Τραντέλλενας» κι εγώ- και προσκυνώ το Γολγοθά σας.
Το ποίημα είναι του Νεόφυτου Ιορδανίδη
