Ο Άγιος Βλάσιος καταγόταν από τη Σεβάστεια του Πόντου και έζησε στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Λικινίου (308-323 μ.Χ.). Σπούδασε ιατρική και προσέφερε τη βοήθειά του σε ασθενείς χωρίς χρήματα. Εκτός, όμως, από ιατρικά βιβλία, διάβαζε και πολλά χριστιανικά, όπως και την Αγία Γραφή. Η αγάπη του για τον Χριστό ήταν μεγάλη και προσπαθούσε να τη μεταλαμπαδεύσει και στους γύρω του. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Εκκλησία τον ενέταξε στις τάξεις της και τον ανακήρυξε επίσκοπο Σεβάστειας.
Ωστόσο, μετά την ανακήρυξή του ως επίσκοπο, δεν είχε την ψυχική ηρεμία που αναζητούσε, με αποτέλεσμα, μετά από κάποιο καιρό, να αφήσει την έδρα του και να πάει να ασκητέψει στο Άργαιο όρος, όπου και έμενε σε μια σπηλιά. Εκεί, μακριά από την πόλη, βρήκε την ηρεμία που αναζητούσε. Προσευχόταν καθημερινά και είχε ως συντροφιά του τα άγρια ζώα που ζούσαν στο βουνό.
Κάποια μέρα, κυνηγοί που βρίσκονταν στο βουνό που ζούσε ο Άγιος Βλάσιος, είδαν αρκετά άγρια ζώα να κάθονται ήρεμα έξω από μια σπηλιά, στην οποία είδαν γονατιστό να προσεύχεται τον Άγιο.
Εντυπωσιασμένοι, αλλά και ξαφνιασμένοι από το θέαμα, πήγαν στον έπαρχο Αγρικόλα, στον οποίο και είπαν αυτό που είχαν αντικρίσει. Ο Αγρικόλας διέταξε στρατιώτες να ακολουθήσουν τους κυνηγούς και να του φέρουν τον μυστηριώδη άντρα που κατάφερε να δαμάσει τα άγρια ζώα. Μόλις τον συνέλαβαν, τον παρουσίασαν μπροστά στον ηγεμόνα τους, ο οποίος του ζήτησε αρχικά να απαρνηθεί τον Θεό που πιστεύει και να ασπαστεί τον ειδωλολατρισμό. Εκείνος, όπως ήταν φυσικό, αρνείται, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει το μαρτύριό του.
Αρχικά οι φύλακες πήραν διαταγή να τον χτυπήσουν βάναυσα. Για αρκετή ώρα δέχθηκε τον θυμό τους και αναίσθητος ρίχθηκε στο κελί του. Όμως, άγγελος Κυρίου θεράπευσε τις πληγές του. Την επομένη, όταν παρουσιάστηκε και πάλι μπροστά στον έπαρχο (ο οποίος απέδωσε την επούλωση των πληγών στη μαγεία), του ζήτησε και πάλι να απαρνηθεί τον Χριστό. Η απάντηση ήταν η ίδια και διατάχθηκε η μαστίγωσή του. Οι πληγές του, όμως, θεραπεύτηκαν και πάλι. Ο Αγρικόλας, εξαγριωμένος, διατάζει να τον ρίξουν στη λίμνη. Εκεί, όμως, γίνεται κι άλλο θαύμα, το οποίο φυσικά οι άπιστοι το απέδωσαν στη μαγεία. Ο Άγιος Βλάσιος, όταν τον πέταξαν στη λίμνη, δεν βούλιαξε, αντιθέτως, έμεινε καθισμένος στην επιφάνειά της.
Μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, ο έπαρχος διατάζει τον αποκεφαλισμό του, ο οποίος και γίνεται στις 11 Φεβρουαρίου (ημέρα που τιμάται και η μνήμη του) του 316 μ.Χ.
Ο Άγιος Βλάσιος επικαλείται συχνά από ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ζωή τους, καθώς και από αυτούς που ταλαιπωρούνται από παθήσεις του λαιμού και του λάρυγγα.
Το απολυτίκιο του Αγίου Βλασίου είναι το ακόλουθο:
Φερωνύμως βλαστήσας, ως δένδρον εύκαρπον, ιεράρχα Κυρίου Βλάσιε ένδοξε, μαρτυρίου τούς καρπούς κόσμω προήγαγες και θαυμάτων δωρεάς αναβλύζεις δαψιλώς, ως θείος ιερομάρτυς τοις καταφεύγουσι πάτερ τη αντιλήψει της πρεσβείας σου.
